Ekstatisk danseskrekk
Dop, sex og vald er grunnleggjande komponentar for Gaspar Noé i ein ny, vill dansefilm.
Dansekompaniet avsluttar øvinga med ein fest før dei skal ut på turné.
Foto: Another World Entertainment
Drama
Regi: Gaspar Noé
Climax
Med: Sofia Boutella, Kiddy Smile, Souheila Yacoub
Etter elendige Love er den særeigne argentinskfranske og alltid skandaleklare regissøren Gaspar Noé tilbake med ein smell. Pengelens har han kokt opp ei avgrensa scene for den nye filmen, eit aude øvingslokale ei vinternatt. Her skal eit danseensemble feire ein føreståande turné der dei skal vise New York at fransk dans er best. Festen tar fort fyr med ein durabeleg breakdancebattle, men det blir blodig alvor då nokon har sprita opp sangriaen.
Dansbart
Sofia Boutella er det næraste ein kjem ei hovudrolle som koreografen Selva. Ho er ikkje berre actionhelt frå filmar som The Mummy og Kingsman: The Secret Service, men profesjonell dansar, i likskap med resten av rollelista i Climax. Det synest. Dansescenene er fantastiske, med suggerande musikk og grenselaus kroppskontroll. Som stivbeint reddhare som skyr dansegolvet, tar eg meg i å halde rytmen i kinosetet. Lydsporet opnar med Gary Numan og er dominert av pulserande fransk house frå nittitalet, som Daft Punk, men når røynda raknar, drar det over i Aphex Twin med «Windowlicker». Det passar perfekt som overgang frå dansefilm til syreskrekk.
Primalskrik
Kameraet køyrer gjerne opp ned eller vakar over krumspringa til kroppane. Dopa dansarar som ravar i gangane, minner om Enter the Void, medan heftige scener med brå brutalitet er nesten like kvalmande som Irreversible, båe av same regissør og kameraperson.
Lange sekvensar er utan klipp. Estetikk og skodespel er betre enn i Love, og innhaldet fasinerer meir, sjølv om det er ei enkel forteljing. Den hemningslause stilen speglar tematikken: sivilisasjonssamanbrotet som kjem når frykta spreier seg under det franske flagget bak diskjockeyen. Det primale rår. Det er alltid ei form for hype rundt Gaspar Noé. Denne gongen går eg god for han. Filmen blei stabla på beina lynraskt. Det kan ha sine føremonar, med eit spontant, skrikande friskt uttrykk. Climax er ikkje for alle, men eg tilrår han for dei som jaktar noko annleis og anarkistisk for ei kollektiv kinooppleving.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Gaspar Noé
Climax
Med: Sofia Boutella, Kiddy Smile, Souheila Yacoub
Etter elendige Love er den særeigne argentinskfranske og alltid skandaleklare regissøren Gaspar Noé tilbake med ein smell. Pengelens har han kokt opp ei avgrensa scene for den nye filmen, eit aude øvingslokale ei vinternatt. Her skal eit danseensemble feire ein føreståande turné der dei skal vise New York at fransk dans er best. Festen tar fort fyr med ein durabeleg breakdancebattle, men det blir blodig alvor då nokon har sprita opp sangriaen.
Dansbart
Sofia Boutella er det næraste ein kjem ei hovudrolle som koreografen Selva. Ho er ikkje berre actionhelt frå filmar som The Mummy og Kingsman: The Secret Service, men profesjonell dansar, i likskap med resten av rollelista i Climax. Det synest. Dansescenene er fantastiske, med suggerande musikk og grenselaus kroppskontroll. Som stivbeint reddhare som skyr dansegolvet, tar eg meg i å halde rytmen i kinosetet. Lydsporet opnar med Gary Numan og er dominert av pulserande fransk house frå nittitalet, som Daft Punk, men når røynda raknar, drar det over i Aphex Twin med «Windowlicker». Det passar perfekt som overgang frå dansefilm til syreskrekk.
Primalskrik
Kameraet køyrer gjerne opp ned eller vakar over krumspringa til kroppane. Dopa dansarar som ravar i gangane, minner om Enter the Void, medan heftige scener med brå brutalitet er nesten like kvalmande som Irreversible, båe av same regissør og kameraperson.
Lange sekvensar er utan klipp. Estetikk og skodespel er betre enn i Love, og innhaldet fasinerer meir, sjølv om det er ei enkel forteljing. Den hemningslause stilen speglar tematikken: sivilisasjonssamanbrotet som kjem når frykta spreier seg under det franske flagget bak diskjockeyen. Det primale rår. Det er alltid ei form for hype rundt Gaspar Noé. Denne gongen går eg god for han. Filmen blei stabla på beina lynraskt. Det kan ha sine føremonar, med eit spontant, skrikande friskt uttrykk. Climax er ikkje for alle, men eg tilrår han for dei som jaktar noko annleis og anarkistisk for ei kollektiv kinooppleving.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Israelske soldatar på veg inn i nabolaget Shijaiyah i Gaza by for å fordrive fleire hundre palestinarar til ein ukjend stad nord på Gazastipa.
Foto: Moti Milrod / Haaretz / AP / NTB
Ramsalt kritikk av Israels krig i Gaza
Molok er ein page-turner med hendingar som skakar lesaren.
Gassleidningar i Moldova. Landet risikerer ei energikrise til neste år.
Foto: Aurel Obreja / AP / NTB
Moldova i skvis
Frå 1. januar kjem det ikkje meir gass til Europa gjennom Ukraina. Det kan bli alvorleg for energitryggleiken i Moldova.
Stoltenberg I-regjeringa på Slottsplassen. Dåverande statsminister Jens Stoltenberg og utanriksminister Thorbjørn Jagland står fremst.
Foto: Jarl Fr. Erichsen / NTB
Venstrepopulisme på norsk – en refleksjon
«Ved markedsrettingen og privatisering ga venstresiden delvis fra seg det som hadde vært dens kjennemerke, nemlig å mobilisere staten til fordel for folk flest.»
I november 2017 besøkte president Donald Trump kollegaen Xi Jinping i Beijing. Same året tok handelskrigen mellom USA og Kina til.
Foto: Damir Sagolj / Reuters / NTB
Det som kjem etter globaliseringa
35 år etter at Berlinmuren fall og liberalismen såg ut til å ha vunne, reiser tollmurane seg i verda.
Gatekunsten på denne muren i Kyiv er basert på kunsten til Marija Prymatsjenko, som ukrainarane no omfamnar.
Foto via Wikimedia Commons
Naiv kunst og nøktern røyndom
Dei naivistiske dyrefigurane til Marija Prymatsjenko har blitt viktige for gjennomsnittsukrainaren, som kjempar vidare i trua på mirakel.