Etter kvinnene
Casey Affleck har godt grep om regi og skodespel i ein fin dystopi med eit kjent univers.
Far (Casey Affleck) og dotter (Anna Pniowsky) held seg helst for seg sjølve.
Foto: Cate Cameron
DRAMA / THRILLER
Regi: Casey Affleck
The Light of My Life
Med: Casey Affleck, Anna Pniowsky, Elisabeth Moss
Ein epidemi har reinska kloden for kvinner. Igjen står ei mengd menn som trugar dei få immune kvinnene. Den elleve år gamle jenta Rag (Pniowsky) og faren (Affleck) luskar rundt sørvest i Canada. Dei er helst aleine. Rag må late som ho er gut, og ho har aldri sett ei kvinne.
Tradisjon
Postapokalypsen har vore populær lenge. Det er noko kjent med The Light of My Life. Filmversjonen av Cormac McMarthys dystopi The Road er ein slektning, medan tankane streifar innom nyare sjangerfilmar som It Comes at Night og The Survivalist. Tematiske skuggar frå Menneskenes barn av Alfonso Cuarón eller serien basert på Tjenerinnens beretning av Margaret Atwood, The Handmaid’s Tale, lurer i bakgrunnen, men The Light of My Life er meir smålåten og fokuserer på far og dotter. Ein finn spor av Leave no Trace av Debra Granik, men den mest forfriskande fantasifulle varianten av «far skjuler dotter som son i eit kollapsa Nord-Amerika», er meksikanske Buy Me a Gun av Julio Hernández Cordón.
Den nye filmen til Affleck kjennest altså ikkje særleg nyskapande, men han er vellaga i alle ledd. Dramaet vekkjer tankar og skaper spenning utan store fakter.
Fag
Den unge kanadiaren Anna Pniowsky skin stille som ljoset ho er i livet til faren. Affleck er dønn solid som skodespelar, og dei fleste smårollene speglar vekta han legg på faget. Kvalitet gjennomsyrar òg fotografiet, fargane og musikken. Dei kalde, matte fargane frå kald nordamerikansk skog er flotte og står i kontrast til varmen i bilete av minne med mora (Moss). Lydbiletet er effektivt og fryktar ikkje stilla. Manuset har tydelege tematiske trådar om forholdet mellom dei to hovudfigurane. Skildringa av dynamikken mellom dei to er fin. Ein seanse med far som forklarar reproduksjon, rasisme og menstruasjon, er løyen. Snedige blikk på Noahs ark er blant bibelske referansar som gjev rikdom. Moralfilosofi møter rasjonelt, realistisk overlevingsdrama. Kjønn er diverre eit naturleg tema, og Affleck gjer det smart og fint.
The Light of My Life er ikkje den første gode filmen av sitt slag. Han blir neppe den siste.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latin-
amerikansk kultur og historie
ved Universitetet i Bergen
og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
DRAMA / THRILLER
Regi: Casey Affleck
The Light of My Life
Med: Casey Affleck, Anna Pniowsky, Elisabeth Moss
Ein epidemi har reinska kloden for kvinner. Igjen står ei mengd menn som trugar dei få immune kvinnene. Den elleve år gamle jenta Rag (Pniowsky) og faren (Affleck) luskar rundt sørvest i Canada. Dei er helst aleine. Rag må late som ho er gut, og ho har aldri sett ei kvinne.
Tradisjon
Postapokalypsen har vore populær lenge. Det er noko kjent med The Light of My Life. Filmversjonen av Cormac McMarthys dystopi The Road er ein slektning, medan tankane streifar innom nyare sjangerfilmar som It Comes at Night og The Survivalist. Tematiske skuggar frå Menneskenes barn av Alfonso Cuarón eller serien basert på Tjenerinnens beretning av Margaret Atwood, The Handmaid’s Tale, lurer i bakgrunnen, men The Light of My Life er meir smålåten og fokuserer på far og dotter. Ein finn spor av Leave no Trace av Debra Granik, men den mest forfriskande fantasifulle varianten av «far skjuler dotter som son i eit kollapsa Nord-Amerika», er meksikanske Buy Me a Gun av Julio Hernández Cordón.
Den nye filmen til Affleck kjennest altså ikkje særleg nyskapande, men han er vellaga i alle ledd. Dramaet vekkjer tankar og skaper spenning utan store fakter.
Fag
Den unge kanadiaren Anna Pniowsky skin stille som ljoset ho er i livet til faren. Affleck er dønn solid som skodespelar, og dei fleste smårollene speglar vekta han legg på faget. Kvalitet gjennomsyrar òg fotografiet, fargane og musikken. Dei kalde, matte fargane frå kald nordamerikansk skog er flotte og står i kontrast til varmen i bilete av minne med mora (Moss). Lydbiletet er effektivt og fryktar ikkje stilla. Manuset har tydelege tematiske trådar om forholdet mellom dei to hovudfigurane. Skildringa av dynamikken mellom dei to er fin. Ein seanse med far som forklarar reproduksjon, rasisme og menstruasjon, er løyen. Snedige blikk på Noahs ark er blant bibelske referansar som gjev rikdom. Moralfilosofi møter rasjonelt, realistisk overlevingsdrama. Kjønn er diverre eit naturleg tema, og Affleck gjer det smart og fint.
The Light of My Life er ikkje den første gode filmen av sitt slag. Han blir neppe den siste.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latin-
amerikansk kultur og historie
ved Universitetet i Bergen
og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Israelske soldatar på veg inn i nabolaget Shijaiyah i Gaza by for å fordrive fleire hundre palestinarar til ein ukjend stad nord på Gazastipa.
Foto: Moti Milrod / Haaretz / AP / NTB
Ramsalt kritikk av Israels krig i Gaza
Molok er ein page-turner med hendingar som skakar lesaren.
Gassleidningar i Moldova. Landet risikerer ei energikrise til neste år.
Foto: Aurel Obreja / AP / NTB
Moldova i skvis
Frå 1. januar kjem det ikkje meir gass til Europa gjennom Ukraina. Det kan bli alvorleg for energitryggleiken i Moldova.
Stoltenberg I-regjeringa på Slottsplassen. Dåverande statsminister Jens Stoltenberg og utanriksminister Thorbjørn Jagland står fremst.
Foto: Jarl Fr. Erichsen / NTB
Venstrepopulisme på norsk – en refleksjon
«Ved markedsrettingen og privatisering ga venstresiden delvis fra seg det som hadde vært dens kjennemerke, nemlig å mobilisere staten til fordel for folk flest.»
I november 2017 besøkte president Donald Trump kollegaen Xi Jinping i Beijing. Same året tok handelskrigen mellom USA og Kina til.
Foto: Damir Sagolj / Reuters / NTB
Det som kjem etter globaliseringa
35 år etter at Berlinmuren fall og liberalismen såg ut til å ha vunne, reiser tollmurane seg i verda.
Gatekunsten på denne muren i Kyiv er basert på kunsten til Marija Prymatsjenko, som ukrainarane no omfamnar.
Foto via Wikimedia Commons
Naiv kunst og nøktern røyndom
Dei naivistiske dyrefigurane til Marija Prymatsjenko har blitt viktige for gjennomsnittsukrainaren, som kjempar vidare i trua på mirakel.