Drama

Regi: Pedro Almodóvar

Parallelle mødre (Orig.tit.: Madres paralelas)

Med: Penélope Cruz, Milena Smit, Israel Elejalde
Kinofilm

Fotografen Janis (Cruz) freistar finne restane av oldefaren, som i likskap med mange tusen andre blei avretta og kasta i ei umarkert massegrav i startgropa av diktaturet til Franco. Etter kjekke netter med ein rettsantropolog ligg ho på fødestova. Ho deler rom med tenåringen Ana (Smit), som ikkje gler seg til å bli åleinemor.

Båe nurka må til observasjon når dei er nyfødde. Ei stund etter fødslane seier venninna til Janis at ungen ser stadig meir «etnisk» ut. Skal tru kven som er mora?

Smerte og såpe

Almodóvar er Almodóvar. Han er god. Den spanske krumtappen slepp unna med mykje eg plar klaga på. Praten går ustanseleg. All informasjon og alle poeng blir sagt høgt. Alberto Iglesias smør på med strykarar. Manuset bognar av sprø vendingar eg veit kjem, à la såpeopera.

Den klare biletkvaliteten høyrer til same sjanger. Alt er melodramatisk. Alt er greitt. I aukande grad gjennom filmen overtyder den kastiljanske kolossen meg. Faste følgesveinar hjelper, med spesielt fint spel av Penélope Cruz og Rossy de Palma. Kombinasjonen av familieforviklingar frå samtida og den historiske spanske smerta sit som eit skot. På tampen kjem tårene.

Familiar i fargar

Den historiske tyngda slår. I første scene kjem det fram at statsminister Mariano Rajoy vil hindre folk i å minnest at familien blei drepne av fascistar. Forbodet mot minne står sterkt i Spania. Parallellen mellom forviklingar i notid og at mange diktatur stal borna til folk frå venstresida, er ein berebjelke i Parallelle mødre. Ein babycall i skurrande svartkvitt er eit hint saman med klassiske familiefoto. Men no sprakar fargane. Almodóvar elskar fargar. Knapt eit bilete manglar djupe, blodraude element eller gryande grønt fullt av håp.

Kulissane er pertentleg pakka av smakfulle detaljar med meining. Han krydrar både visuelt og i manuset med små og store skeive vink. Har du sett den kubanske filmen Jordbær og sjokolade, veit du verdien av ein jordbæris. Regissøren bryt sosiale strukturar. Han utfordrar kva ein familie kan vere, men legg vekt på kor viktig familie er. Familiefotoa frå den fremste filmskaparen i Spania dei siste tiåra har sprengkraft. I klassisk almodóvarsk stil målar han eit fargerikt bilete av Spania og skuggane historia kastar. Etter sterke Smerte og ære er spanjolen framleis i storform.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.