Drama

Regi: John Crowley

We Live in Time

Med: Florence Pugh, Andrew Garfield
Kinofilm

Etter ei skilsmisse er Tobias (Garfield) heilt ute av seg då han blir treft av kjærleiken på ny, bokstaveleg talt. Almut (Pugh) køyrer rett på han, og så er dei i gang. Men livet treffer på nytt, då Almut får kreft. Korleis løyser dei strabasane når sjølve livet ser ut til å ha heilt eigne planar?

Kjæledyrtid

Romantisk feelgood-film basert på livstrugande sjukdom, det er vel kort oppsummert We Live in Time. Me lever i harde tider, mange har det vanskeleg, og kanskje det er tidsånda at me finn trøyst i å sjå andre ha det endå vanskelegare enn oss sjølve.

Men det må ikkje bli nitrist, ikkje sånn sosialrealistisk trist, som at ein ikkje klarar brødfø tre ungar som åleinemor og har mista jobben. Heller litt ekte forferdeleg tragedie, men pakka inn med vakre menneske som har karrieren på stell og ei gedigen, superfin leilegheit midt i London eller hus på landet. Og som finn kjærleiken, sjølvsagt. Almut og Tobias utfyller kvarandre, dei har det kjekt saman, dei kan kjenna seg heime og som seg sjølv i selskap med kvarandre.

God kjemi

Regissør og manusforfattar har heilt klart tenkt at det må ikkje bli for mykje av det gode. Karakterane må vera gjenkjennelege og sympatiske, med sine dårlege sider som den andre heldigvis taklar godt, men det må lysa trygg og god kjærleik frå dei pene fjesa. Og det gjer det til fulle i We Live in Time.

Ein avgjerande faktor for suksess i denne sjangeren er kven som spelar desse karakterane. Florence Pugh og Andrew Garfield står verkeleg godt til kvarandre, dei framstår som både truverdige og oppriktige, dei har kjemien som trengst for å dra i land eit eigentleg tynt manus.

Også klippinga hjelper godt – ved å stokka om på rekkefølgja ting skjer i, skapar filmskaparane ei kjensle av dynamikk som knapt ville vore der utan.

Knappespel

Rekvisitørane har gjort ein strålande jobb med å få dei opplagt uoppnåelege bustaddraumane til å framstå som tilfeldig heimekoselege på ein diskret måte, som ikkje står i stil til bustadkrisa som Storbritannia står overfor i dag. Igjen: Det er langt frå regissør John Crowley til Ken Loach og Mike Leigh, og det må sjølvsagt vera greitt.

Britisk julestemning er jo òg den koselegaste julestemninga av dei alle, og utan at det er for mange juleelement med i We Live in Time, kjennest det som ein julefilm. Karuselltur i sakte film, duse gultonar som eit varmt filter over det heile. Det verkar nesten som ein reklamefilm for graviditetstestar, utanom besøk til onkolog og cellegiftventerom, då.

Auga til Andrew Garfield er stort sett tårevåte filmen gjennom, og det kjem nok auga til mange i publikum også til å vera. Eg er ikkje noko unntak, men så er eg også både motstandar av og enklaste offer for filmar som trykker på alle knappane.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.