Dagens Dumbo
Tim Burton pakkar Disneys Dumbo i moderne maske med publikumspotensial.
Den dataanimerte elefanten Dumbo anno 2019 er eit barn av si tid.
Foto: Disney
Familiefilm
Regi: Tim Burton
Dumbo
Med: Nico Parker, Colin Farrell
Disney drar på med all økonomisk tyngd og fråvær av fantasi og lagar gamle filmar om igjen. Den elskverdige, flygande elefanten Dumbo frå 1941 har fått ny drakt av i dag av Tim Burton. Tradisjonen tru viser storregissøren kjærleik til frikarar. No er menneska meir med, og endra struktur gjev plass til stjerner i sentrale roller. Nyinnspelinga kan appellere breitt.
Nostalgi
Var du 14 år i 1992, blir du nostalgisk av at Batman-Burton lagar film med Danny DeVito og Michael Keaton. Vi får dessutan direkte utdrag frå dei originale teiknefilmscenene mellom det menneskelege dramaet om familie og mot, showbusiness og utnytting. Barn er røyndas røyst. Dei er opne for noko annleis utan dumme fordommar og fjas. Elefanten med dei store øyra vil alltid vekkje varme kjensler. Når Dumbo først flyr, kjem ein gledesrus.
Nytt stoff
Dumbo anno 2019 er eit barn av si tid. Den dataanimerte elefanten nyt godt av ny teknologi og er sjelfullt animert, sjølv om storslagne studiorammer ikkje er like sjarmerande som dei klassiske teikningane frå førtitalet. Disney har rista av seg klare rusreferansar og rasistiske detaljar frå førtitalet og held seg med politisk korrektskap med mangfald i periferien. Den store, sterke, svarte mannen driv rekneskap, og Milly (Parker) vil vie livet til vitskap.
Dumbo har klare bodskap. Dyr bør ikkje bli bura inne. Å skilje barn frå familien tar seg dårleg ut. Ei dramatisk historie med griske skurkar skal tekkje dagens unge. Det er solid, men konvensjonelt, slik vi kjenner Disney i dag.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Familiefilm
Regi: Tim Burton
Dumbo
Med: Nico Parker, Colin Farrell
Disney drar på med all økonomisk tyngd og fråvær av fantasi og lagar gamle filmar om igjen. Den elskverdige, flygande elefanten Dumbo frå 1941 har fått ny drakt av i dag av Tim Burton. Tradisjonen tru viser storregissøren kjærleik til frikarar. No er menneska meir med, og endra struktur gjev plass til stjerner i sentrale roller. Nyinnspelinga kan appellere breitt.
Nostalgi
Var du 14 år i 1992, blir du nostalgisk av at Batman-Burton lagar film med Danny DeVito og Michael Keaton. Vi får dessutan direkte utdrag frå dei originale teiknefilmscenene mellom det menneskelege dramaet om familie og mot, showbusiness og utnytting. Barn er røyndas røyst. Dei er opne for noko annleis utan dumme fordommar og fjas. Elefanten med dei store øyra vil alltid vekkje varme kjensler. Når Dumbo først flyr, kjem ein gledesrus.
Nytt stoff
Dumbo anno 2019 er eit barn av si tid. Den dataanimerte elefanten nyt godt av ny teknologi og er sjelfullt animert, sjølv om storslagne studiorammer ikkje er like sjarmerande som dei klassiske teikningane frå førtitalet. Disney har rista av seg klare rusreferansar og rasistiske detaljar frå førtitalet og held seg med politisk korrektskap med mangfald i periferien. Den store, sterke, svarte mannen driv rekneskap, og Milly (Parker) vil vie livet til vitskap.
Dumbo har klare bodskap. Dyr bør ikkje bli bura inne. Å skilje barn frå familien tar seg dårleg ut. Ei dramatisk historie med griske skurkar skal tekkje dagens unge. Det er solid, men konvensjonelt, slik vi kjenner Disney i dag.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Israelske soldatar på veg inn i nabolaget Shijaiyah i Gaza by for å fordrive fleire hundre palestinarar til ein ukjend stad nord på Gazastipa.
Foto: Moti Milrod / Haaretz / AP / NTB
Ramsalt kritikk av Israels krig i Gaza
Molok er ein page-turner med hendingar som skakar lesaren.
Gassleidningar i Moldova. Landet risikerer ei energikrise til neste år.
Foto: Aurel Obreja / AP / NTB
Moldova i skvis
Frå 1. januar kjem det ikkje meir gass til Europa gjennom Ukraina. Det kan bli alvorleg for energitryggleiken i Moldova.
Stoltenberg I-regjeringa på Slottsplassen. Dåverande statsminister Jens Stoltenberg og utanriksminister Thorbjørn Jagland står fremst.
Foto: Jarl Fr. Erichsen / NTB
Venstrepopulisme på norsk – en refleksjon
«Ved markedsrettingen og privatisering ga venstresiden delvis fra seg det som hadde vært dens kjennemerke, nemlig å mobilisere staten til fordel for folk flest.»
I november 2017 besøkte president Donald Trump kollegaen Xi Jinping i Beijing. Same året tok handelskrigen mellom USA og Kina til.
Foto: Damir Sagolj / Reuters / NTB
Det som kjem etter globaliseringa
35 år etter at Berlinmuren fall og liberalismen såg ut til å ha vunne, reiser tollmurane seg i verda.
Gatekunsten på denne muren i Kyiv er basert på kunsten til Marija Prymatsjenko, som ukrainarane no omfamnar.
Foto via Wikimedia Commons
Naiv kunst og nøktern røyndom
Dei naivistiske dyrefigurane til Marija Prymatsjenko har blitt viktige for gjennomsnittsukrainaren, som kjempar vidare i trua på mirakel.