Drama

Regi: Chloé Zhao

Nomadland

Med: Frances McDormand, David Strathairn, Linda May
Kinofilm

Etter å ha mista jobb og hus tek Fern (McDormand) til landevegen i varebilen sin, til liks med mange andre huslause, godt vaksne amerikanarar. Mellom lausjobbar og campingplassar veks sterke band og ekte venskap fram.

Dei tapres heim

Nomadland liknar ikkje ein einaste film eg har sett før, tenkte eg mens eg såg denne nydelege filmen her om dagen. Både historia og vinklinga er så original, så uamerikansk, og samtidig kanskje alt me tidlegare har knytt til det frie, amerikanske livet, «land of the free, home of the brave».

Tenka seg til at den nye amerikanske draumen kanskje er å køyra rundt som faktiske nomadar. For mange kan dette verta realitet, kanskje særleg med alle som står arbeidsledige i koronakjølvatnet. Ein av dei mange jobbane Fern tek, er sesongarbeid ved eit av dei massive Amazon-lagerhusa. Eg tenkjer fyrst at no kjem beisk kritikk av giganten som i praksis både gjer butikkarbeidarar arbeidslause og køyrer eit beinhardt regime mot dei som ser seg nøydde å arbeida for dei. Kritikken må ein tenkja seg til sjølv, og det gjeld i grunnen det meste i Nomadland. På mange måtar er det endå meir effektivt – trankapslar smakar betre enn flytande tran, men det viktigaste er at ein får i seg tran, ikkje sant?

Oppløftande

Hatten av for regissør Chloé Zhao, som sjølv har adaptert manuset ut frå boka til Jessica Bruder, og som har fått med seg så bra folk på alt frå foto (Joshua James Richards) til musikk (Ludovico Einaudi). Ut frå rulleteksten kjem det klart fram at dei medverkande i filmen, som Swankie, Bill og Linda, spelar seg sjølve, slik Bruder skildra dei i boka si.

Det fine er kor godt alltid gode Frances McDormand og David Strathairn glir inn. Med ei rollebesetning aldersmessig langt over Hollywoods vanlege kriterium om ungdom og venleik, sit eg og heiar på kjærleiken som om eg var ein tenåring, vel vitande om at ingenting her går på normale skinner, men det mååå jo bli noko mellom Fern og Dave!

Til å ha eit så dystert utgangspunkt som heimløyse, arbeidsløyse og klare parallellar til den økonomiske depresjonen på 30-talet, er Nomadland det minst deprimerande eg har sett på lenge. Tvert imot, så blir eg enormt håpefull og kjenner at verda er ein plass det framleis kan bli noko av. Klart ein kan ha eit godt liv utan all verdas gods og gull! Ein betre påminnar om at det er god helse og gode relasjonar som betyr noko, treng du ikkje sjå etter om du vil ha det i filmform.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturar­beidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.