DRAMAKOMEDIE

Regi: Claire Denis

Let The Sunshine In (orig.tit: Un beau soleil intérieur)

Med: Juliette Binoche, Gérard Depardieu

Isabelle (Binoche) jaktar på den store kjærleiken. Det er ikkje nok at menn svermar rundt henne, når tvilen og uvissa alltid er der: Når skal den rette, den eine, dukke opp?

Let The Sunshine In gir ingen svar på spørsmålet. I ei open sluttscene er Isabelle kanskje meir tvilande enn nokon gong.

Fragmentarisk

Når filmskapar Claire Denis ikkje gir oss ein fullenda slutt, kan vi forstå det ut frå inspirasjonskjelda: boka til Roland Barthes, Fragmenter av kjærlighetens språk.

Også historia er fragmentarisk fortald: Slik som Isabelle hoppar frå mann til mann, hoppar kameraet brått inn i relasjonane. At forteljinga flyt såpass godt, er dermed eit døme på Denis’ kvalitetar i klipperommet. Til tider blir det likevel for lite framdrift i forteljinga: Kor mange ulykkelege møte med menn skal Isabelle ha?

Menn som ingen treng

Jo, filmen er dels ein komedie om dårlege menn – og dei er det nok av her. Eg ser ikkje heilt den komiske effekten av kjipe menn. Ein større styrke ligg i det underliggande dramaet, og portrettet av ei kvinne på konstant søken. At ho tilsynelatande har alt – stil, skjønnheit, eit liv som kunstnar i Paris – bygger berre opp under einsemda hennar.

Juliette Binoche gir så mykje liv til karakteren at sjølv ein utsliten song som Etta James’ «At Last», får nytt liv. Kanskje finn ho kjærleiken til slutt, men møtet med ein tvilsam spåmann (Depardieu) får meg til å tenke at personar som Isabelle nok aldri vil finne det dei søker etter.

Sondre Åkervik

Sondre Åkervik er skribent, student og fast filmmeldar i Dag og Tid.