Biografisk drama

Regi: Simon Curtis

Adjø, Christopher Robin

Med: Domhnall Gleeson, Margot Robbie, Kelly MacDonald

«Eg hadde ein fin barndom. Det var oppveksten som var jævlig», seier ein 18 år gammal Christopher Robin Milne når han overfor faren (Gleeson) ytrar ønsket om å dra i krigen og berre bli ein i rekkja. Ettersom han ikkje klarte den medisinske testen, ber han faren snakke han inn.

For faren er ikkje kven som helst: A.A. Milne skapte dei høgt skatta bøkene om Ole Brumm, men nytta samtidig sonen som inspirasjonskjelde og levande modell. Ein uskuldig, lukkeleg barndom vart til milliardindustri. I tida etter første verdskrig var Christopher Robin, Ole Brumm og dei andre tøydyra akkurat det allmenta trong.

Adjø, Christopher Robin er altså ein biografisk film, som naturlegvis set ei ramme for historia. Men kva historie vel regissør Simon Curtis her å fortelje? Ei om ein gut som ser barndomsfantasien bli profitt og big business? Eller ei om ein krigsskadd forfattar som behandlar eit traume? Svaret blir som Ole Brumm: Ja, takk, begge delar.

Eg blir aldri heilt klar over kven vi eigentleg skal følgje. Mangelen på ein sterk hovudrollefigur er den store feilen til filmen, og det blir eit stadig større dramaturgisk problem utover i handlinga. Løysinga på «plottproblemet» blir storslegne strykeinstrument og krokodilletårene til Domhnall Gleeson og Margot Robbie. Sistnemnde speler kone og mor, men bidreg fint lite til historia utover å vere ho som gir tøyleikene til sonen. Elles forsømte ho sonen ganske kraftig, fortel filmen oss. Det berre forsterkar kjensla av at det ligg ei betre historie graven ned i manuset.

Sondre Åkervik

Sondre Åkervik er student, skribent og fast filmmeldar i Dag og Tid.