Drama

Regi: Matteo Garrone

Dogman

Med: Marcello Fonte, Edoardo Pesce

Den vesle mannen blir kasta til hundane. Dogman er eit lågmælt krimdrama som ikkje skyggar unna den sosialrealistiske parabelen som tittelen alluderer. Den seinaste filmen til Matteo Garrone (Gomorrah) er lagd til eit karrig og sosialt utarma Sør-Italia.

I ein liten landsby driv spedbygde Marcello (Fonte) ein pussig hundesalong. Kontrasten er stor til den andre delen av verksemda. Innimellom stell og vask av hundar, langar Marcello narkotika. Det har ført han i eit lagnadsfellesskap med narkomane Simone (Pesce), ein uføreseieleg og farleg muskelbunt omtalt av lokalbefolkninga som ein «galen hund».

Det er nok hundemetaforar i Dogman, nokre av dei overtydelege. Det er til dømes tydeleg at styrketilhøvet mellom Marcello og Simone har ein autoritær–underdanig dimensjon, men kven lograr med halen og lyder ordre blindt? Marcello lurer seg sjølv til å tru at han kan kontrollere Simone, av di det er han som har «godbitane». Men filmen tar ei dramatisk vending då Simone gjer eit lovbrot som får enorme konsekvensar for Marcello.

Kvifor Marcello handlar som han gjer i det påfølgjande etterspelet, held fram med å vere eit psykologisk mysterium. Men så har kan hende filmskaparen Garrone ein historisk baktanke med denne analogien: fascismen.

Dogman spriker for mykje som forteljing. Marcellos relasjon til dottera får til dømes aldri den tyngda han burde hatt. Filmen blir redda av strålande skodespel, særleg frå hovudrolleinnehavar Marcello Fonte. Det ekspressive andletet hans mot slutten summerer opp kva pris han har betalt for å vere ein tøffel.

Sondre Åkervik

Sondre Åkervik er frilans kulturjournalist og fast filmmeldar i Dag og Tid.