Forgløymmegei
Kanadisk-libanesiske Memory Box er vakker, rørande, aktuell, kreativ og kanongod.
Åleinemor Maia (Manal Issa) (t.h.) bur i Montreal saman med tenåringsdottera Alex (Paloma Cauthier) og bestemor, som var ung under borgarkrigen i Libanon.
Foto: Haut et Court / Abbout Productions
Drama
Regi: Joana Hadjithomas, Khalil Joreige
Memory Box – en historie om kjærlighet (Orig.tit.: Memory Box)
Med: Manal Issa, Rom Turkhi, Paloma Vauthier
Kinofilm
Tenåringen Alex (Vauthier) bur saman med mora Maia (Issa) og bestemora i Montreal. Rett før jul kjem ein stor kasse på døra. Han er frå den avdøde barndomsvenninna til Maia. Medan bestemora helst vil gøyme sorga, snokar Alex. Ho finn tallause minne frå då mora var på hennar alder under borgarkrigen i Libanon.
Bilete, songar og små tekstar fortel om ei rebelsk jente som levde livet fullt ut. Alex fantaserer om livet i eit fjernt Libanon og ei mor ho trudde ho kjende.
Inderleg idérik
Memory Box er basert på ymse restar frå livet til dei to regissørane frå åttitalet, som notatbøker, foto, kassettar og kinobillettar. Kunstnarane kombinerer det beste frå dokumentarfilm med ein framifrå straum av fantasi og fiksjon i eit mektig drama.
Arkivbruken og blandinga av stilar og format mellom smeltande celluloid og chat på smarttelefon, er gyseleg godt gjennomført. Alt er estetisk elegant og innfallsrikt. Vi vekslar i tid og stad som i ein draum. Forholdet mellom mor og dotter, tenåring og bestemor er realistisk og vart skildra. Det intime balanserer perfekt med vissa om den overveldande historiske relevansen filmen har.
Eg vil leve
Det handlar om å leve. Det handlar om å elske. Det handlar om vennskap, død, om generasjonskløft og om flukt til framande land. Dei dansar til Blondie og Kim Wilde mellom bomber og snikskyttarar. Dei dansar for livet.
Ein kan ikkje unngå å tenkje på kor aktuell denne forteljinga er. Tankane flyg til Jemen, Ukraina og Syria. Eg kan ikkje førestille meg ei meir levande skildring av det å vere ung når krigen breier om seg. Skal ein flykte eller krige? Ei seier: «Eg vil leve.»
Filmen er full av glede og kjærleik, som gjer at kjenslene treffer sterkare. Eg hugsar ikkje sist eg grein så mykje. Eg vil minnast Memory Box.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Joana Hadjithomas, Khalil Joreige
Memory Box – en historie om kjærlighet (Orig.tit.: Memory Box)
Med: Manal Issa, Rom Turkhi, Paloma Vauthier
Kinofilm
Tenåringen Alex (Vauthier) bur saman med mora Maia (Issa) og bestemora i Montreal. Rett før jul kjem ein stor kasse på døra. Han er frå den avdøde barndomsvenninna til Maia. Medan bestemora helst vil gøyme sorga, snokar Alex. Ho finn tallause minne frå då mora var på hennar alder under borgarkrigen i Libanon.
Bilete, songar og små tekstar fortel om ei rebelsk jente som levde livet fullt ut. Alex fantaserer om livet i eit fjernt Libanon og ei mor ho trudde ho kjende.
Inderleg idérik
Memory Box er basert på ymse restar frå livet til dei to regissørane frå åttitalet, som notatbøker, foto, kassettar og kinobillettar. Kunstnarane kombinerer det beste frå dokumentarfilm med ein framifrå straum av fantasi og fiksjon i eit mektig drama.
Arkivbruken og blandinga av stilar og format mellom smeltande celluloid og chat på smarttelefon, er gyseleg godt gjennomført. Alt er estetisk elegant og innfallsrikt. Vi vekslar i tid og stad som i ein draum. Forholdet mellom mor og dotter, tenåring og bestemor er realistisk og vart skildra. Det intime balanserer perfekt med vissa om den overveldande historiske relevansen filmen har.
Eg vil leve
Det handlar om å leve. Det handlar om å elske. Det handlar om vennskap, død, om generasjonskløft og om flukt til framande land. Dei dansar til Blondie og Kim Wilde mellom bomber og snikskyttarar. Dei dansar for livet.
Ein kan ikkje unngå å tenkje på kor aktuell denne forteljinga er. Tankane flyg til Jemen, Ukraina og Syria. Eg kan ikkje førestille meg ei meir levande skildring av det å vere ung når krigen breier om seg. Skal ein flykte eller krige? Ei seier: «Eg vil leve.»
Filmen er full av glede og kjærleik, som gjer at kjenslene treffer sterkare. Eg hugsar ikkje sist eg grein så mykje. Eg vil minnast Memory Box.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Alt er estetisk elegant og innfallsrikt.
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.
Papiravisa