Formelsamlinga
Hollywoodmaskina resirkulerer litt artig action for nye nostalgiske nerdar.
Phoebe (Mckenna Grace) jaktar på skrømt.
Foto: Kimberley French / Columbia Pictures
ACTION/KOMEDIE/EVENTYR
Regi: Jason Reitman
Ghostbusters: Afterlife
Med: Mckenna Grace, Finn Wolfhard, Carrie Coo
Kinofilm
Phoebe (Grace) er ein nerd etter læreboka. Ho ser ut som ein tolv år gamal Timothée Chalamet med obligatoriske briller. Når ho, mora (Coon) og den enkle broren (Wolfhard) blir kasta ut fordi dei er blakke, fer dei til Summerville i Oklahoma.
Der har bestefaren nett døydd etter å ha levd som einstøing på ein falleferdig gard. Han hadde preika om undergang og skrømt. Snart dukkar sistnemnde opp. Phoebe kan nok om både seismologi, elektronikk og mekanikk til å ta opp kampen.
Gamal gøy
Idétørken i Hollywood er som kjent total. Ghostbusters: Afterlife er eit resultat av fantasiløyse, nostalgi og næringsvit. Etter at forsøket på å vekke til live franchisen med ein feministisk vri blei ein finansiell katastrofe i 2016, er vi no tilbake til full mimring med klare trådar frå klassikarane frå 1984 og 1989.
Bestefaren til Phoebe var ein original ghostbuster. På sommarskulen ser dei Child’s Play på VHS. Burgarsjappa i neon med servitørar på rulleskøyter får mora til å seie: «Eg visste ikkje at slikt fanst lenger.»
Dei tekniske duppedittane er mekaniske, frie for digital estetikk. Takk og pris. Og kven skal ein ringe når skrømta kjem flygande? Dan Aykroyd! Slikt fungerer føreseieleg godt for meg.
Forskarfrø
Dei godslege små marshmallowmennene og ein stor blå metal munchkin er artigare enn dei dystrare skrømta visuelt. Alt går sjølvsagt over styr etter kvart. Sumeriske demonar, grisk gruvedrift, fleire forelskingar og vissa om at familien kjem først, er i overkant. Det er vel ikkje anna å vente.
Marknaden for denne actionkomedien er tolvåringar og dei som saknar tida då dei var tolv på åttitalet. Han gjer nok jobben. Eg reagerer på at Bill Murray dukkar opp vel seint, og at eg skulle høyrt meir til den udødelege tittellåten av Ray Parker jr., men det er urimelege innvendingar for nye generasjonar filmforbrukarar.
Den hemningslause hyllinga av vitskap og den kunnskapshungrige ungen Phoebe stør eg heilt og fullt. Ho er ein fin figur som vonleg sår frø for framtidige forskarar.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
ACTION/KOMEDIE/EVENTYR
Regi: Jason Reitman
Ghostbusters: Afterlife
Med: Mckenna Grace, Finn Wolfhard, Carrie Coo
Kinofilm
Phoebe (Grace) er ein nerd etter læreboka. Ho ser ut som ein tolv år gamal Timothée Chalamet med obligatoriske briller. Når ho, mora (Coon) og den enkle broren (Wolfhard) blir kasta ut fordi dei er blakke, fer dei til Summerville i Oklahoma.
Der har bestefaren nett døydd etter å ha levd som einstøing på ein falleferdig gard. Han hadde preika om undergang og skrømt. Snart dukkar sistnemnde opp. Phoebe kan nok om både seismologi, elektronikk og mekanikk til å ta opp kampen.
Gamal gøy
Idétørken i Hollywood er som kjent total. Ghostbusters: Afterlife er eit resultat av fantasiløyse, nostalgi og næringsvit. Etter at forsøket på å vekke til live franchisen med ein feministisk vri blei ein finansiell katastrofe i 2016, er vi no tilbake til full mimring med klare trådar frå klassikarane frå 1984 og 1989.
Bestefaren til Phoebe var ein original ghostbuster. På sommarskulen ser dei Child’s Play på VHS. Burgarsjappa i neon med servitørar på rulleskøyter får mora til å seie: «Eg visste ikkje at slikt fanst lenger.»
Dei tekniske duppedittane er mekaniske, frie for digital estetikk. Takk og pris. Og kven skal ein ringe når skrømta kjem flygande? Dan Aykroyd! Slikt fungerer føreseieleg godt for meg.
Forskarfrø
Dei godslege små marshmallowmennene og ein stor blå metal munchkin er artigare enn dei dystrare skrømta visuelt. Alt går sjølvsagt over styr etter kvart. Sumeriske demonar, grisk gruvedrift, fleire forelskingar og vissa om at familien kjem først, er i overkant. Det er vel ikkje anna å vente.
Marknaden for denne actionkomedien er tolvåringar og dei som saknar tida då dei var tolv på åttitalet. Han gjer nok jobben. Eg reagerer på at Bill Murray dukkar opp vel seint, og at eg skulle høyrt meir til den udødelege tittellåten av Ray Parker jr., men det er urimelege innvendingar for nye generasjonar filmforbrukarar.
Den hemningslause hyllinga av vitskap og den kunnskapshungrige ungen Phoebe stør eg heilt og fullt. Ho er ein fin figur som vonleg sår frø for framtidige forskarar.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Marknaden for denne actionkomedien er tolvåringar. Han gjer nok jobben.
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.
Papiravisa