Formlar som fungerer
André Øvredal har etablert seg som heilstøypt sjangersmed i USA.
Michael Garza og Zoe Margaret Colletti har to av hovudrollene i Øvredals nye skrekkfilm.
Foto: imdb.com
Skrekkfilm
Regi: André Øvredal
Scary Stories to Tell in the Dark
Med: Zoe Margaret Colletti, Michael Garza, Austin Zajur
Det er allehelgensaftan 1968. Stella (Colletti) og kameratane er nerdar som skal hemne seg på ekle mobbarar som plar stele snop. I tumultane blir dei kjend med Ramón (Garza), ein kjekk kar som folk skular på, sidan han kjem utanfrå.
Dei fire forvillar seg inn i ein stor, stengd villa som skal vere heimsøkt av skrømtet til innestengte Sara, som fortel historier dei lyttande neppe lever til å høyre slutten av. Skribentspira Stella finn boka hennar, og skumle historier manar fram ekte mareritt i mørket.
Nerdehemn
Scary Stories to Tell in the Dark er basert på populære forteljingar av Alvin Schwartz. Guillermo del Toro sikra seg tidleg illustrasjonane av Stephen Gammell til filmversjonen, og solide dataanimasjonar gjer monstra skikkeleg ekle. Saman med regissør André Øvredal har del Toro sydd saman historiene til ein skrekkfilm som ber sin eigen logikk. Stella er stjerna, medan alle ber om at dei ikkje står sentralt i neste soge.
Etter kjekk leik med norsk mytologi i debuten Trolljegeren, viste osingen Øvredal stil som sjangerregissør i USAs støypeskei med The Autopsy of Jane Doe. No tar han nye steg under rettleiing av del Toro. Dei er to gode nerdar som elskar filmhistorie. Det ser ein av ei mengd av inspirasjonskjelder, frå plakatar på jenterommet til drive-in-kino med Night of the Living Dead av George Romero. Kunnskap er makt, og å forme forteljingane er den perfekte hemn mot dei mektige for einsame jenter med skarp penn.
Forteljarform
Tidskoloritten er prikkfri. Opningsscena er fengjande effektivt fortalt medan «Season of the Witch» av Donovan rungar med stemning og rytme. Skodespelartruppen har karakter og kvalitet. Historia hintar til miljøsynder, vietnamkrig og framandfrykt utan å mate publikum med teskei, sjølv om filmen er mynta på eit ungt publikum.
Ei klar regle blir likevel repetert: «Historier sårar. Historier lækjer.» Kva historier vi fortel om oss sjølve, skapar oss. Sjølv underhaldande film frå Hollywood er ikkje harmlaus. Øvredal tar form som solid forteljar og er blant dei beste til å lage sjangertru skrekkfilm no.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Skrekkfilm
Regi: André Øvredal
Scary Stories to Tell in the Dark
Med: Zoe Margaret Colletti, Michael Garza, Austin Zajur
Det er allehelgensaftan 1968. Stella (Colletti) og kameratane er nerdar som skal hemne seg på ekle mobbarar som plar stele snop. I tumultane blir dei kjend med Ramón (Garza), ein kjekk kar som folk skular på, sidan han kjem utanfrå.
Dei fire forvillar seg inn i ein stor, stengd villa som skal vere heimsøkt av skrømtet til innestengte Sara, som fortel historier dei lyttande neppe lever til å høyre slutten av. Skribentspira Stella finn boka hennar, og skumle historier manar fram ekte mareritt i mørket.
Nerdehemn
Scary Stories to Tell in the Dark er basert på populære forteljingar av Alvin Schwartz. Guillermo del Toro sikra seg tidleg illustrasjonane av Stephen Gammell til filmversjonen, og solide dataanimasjonar gjer monstra skikkeleg ekle. Saman med regissør André Øvredal har del Toro sydd saman historiene til ein skrekkfilm som ber sin eigen logikk. Stella er stjerna, medan alle ber om at dei ikkje står sentralt i neste soge.
Etter kjekk leik med norsk mytologi i debuten Trolljegeren, viste osingen Øvredal stil som sjangerregissør i USAs støypeskei med The Autopsy of Jane Doe. No tar han nye steg under rettleiing av del Toro. Dei er to gode nerdar som elskar filmhistorie. Det ser ein av ei mengd av inspirasjonskjelder, frå plakatar på jenterommet til drive-in-kino med Night of the Living Dead av George Romero. Kunnskap er makt, og å forme forteljingane er den perfekte hemn mot dei mektige for einsame jenter med skarp penn.
Forteljarform
Tidskoloritten er prikkfri. Opningsscena er fengjande effektivt fortalt medan «Season of the Witch» av Donovan rungar med stemning og rytme. Skodespelartruppen har karakter og kvalitet. Historia hintar til miljøsynder, vietnamkrig og framandfrykt utan å mate publikum med teskei, sjølv om filmen er mynta på eit ungt publikum.
Ei klar regle blir likevel repetert: «Historier sårar. Historier lækjer.» Kva historier vi fortel om oss sjølve, skapar oss. Sjølv underhaldande film frå Hollywood er ikkje harmlaus. Øvredal tar form som solid forteljar og er blant dei beste til å lage sjangertru skrekkfilm no.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Stølspurka og dei to grisungane. Enno er alt berre velstand.
Alle foto: Svein Gjerdåker
Soga om stølspurka
Verdas mildaste purke var med på stølen. Det gjekk ikkje som planlagt.
Israelske soldatar på veg inn i nabolaget Shijaiyah i Gaza by for å fordrive fleire hundre palestinarar til ein ukjend stad nord på Gazastipa.
Foto: Moti Milrod / Haaretz / AP / NTB
Ramsalt kritikk av Israels krig i Gaza
Molok er ein page-turner med hendingar som skakar lesaren.
Gassleidningar i Moldova. Landet risikerer ei energikrise til neste år.
Foto: Aurel Obreja / AP / NTB
Moldova i skvis
Frå 1. januar kjem det ikkje meir gass til Europa gjennom Ukraina. Det kan bli alvorleg for energitryggleiken i Moldova.
Gatekunsten på denne muren i Kyiv er basert på kunsten til Marija Prymatsjenko, som ukrainarane no omfamnar.
Foto via Wikimedia Commons
Naiv kunst og nøktern røyndom
Dei naivistiske dyrefigurane til Marija Prymatsjenko har blitt viktige for gjennomsnittsukrainaren, som kjempar vidare i trua på mirakel.
I november 2017 besøkte president Donald Trump kollegaen Xi Jinping i Beijing. Same året tok handelskrigen mellom USA og Kina til.
Foto: Damir Sagolj / Reuters / NTB
Det som kjem etter globaliseringa
35 år etter at Berlinmuren fall og liberalismen såg ut til å ha vunne, reiser tollmurane seg i verda.