Drama / Skrekk

Regi: Alex Garland

Men

Med: Jessie Buckley, Rory
Kinnear, Paapa Essiedu
Kinofilm

Harper (Buckley) kjem til eit stort gamalt herskapshus i landlege England. Den rart joviale Geoffrey (Kinnear) leiger ut huset. Klipp frå fortida visar at mannen til Harper tok livet av seg då ho ville skilje seg. Landsbyen ho har søkt tilflukt i etter traumet, viser seg å by på mang ein møkkamann.

Kinnearorama

Jessie Buckley er gnistrande som Harper. Figuren er trygg på eigne verdiar, men når redsla snik seg inn, kjem tvitydige kjensler til syne i andletet. Rory Kinnear spelar alle mennene i byen. Med ei mengd ulike variantar av sminke, parykkar og kostyme tek han ulike former.

Kinnear er god. Han får openbert spele på fleire strengar. Alle har noko ekkelt ved seg, sjølv om nokre kan verke meir keitete enn vondsinna i byrjinga. Masker fell etter kvart, trur vi. Det er slett ikkje klart kva som skjer på ekte. Minne, mareritt og monstrøse hendingar heng saman.

Regissøren Alex Garland lèt oss tolka sjølve. Etter ryggsekkturistkritikken eller -hyllinga i boka The Beach (1996) har han hatt hell med science-fiction i Ex-Machina (2014) og Annihilation (2018). Overnaturlege element får bra med plass i Men òg, sjølv om bileta av natur og landskap er det mest visuelt slåande lenge. Fargebruken er sterk. Spesialeffektane kjem tidsnok til sin grufulle rett med såkalla kroppsskrekk.

Brexitskrekk

Sjangeren tru får vi frampeik. Einsam idyll i store hus plar rakne. Store vindauge med staseleg utsikt gjev mindre glede om nokon ser inn. Ein kniv vil neppe bli brukt berre til grapefrukt. Du må ikkje vere presteson for å tenke at ei kvinne som et eit eple frå eit tre, kan sjå syndig ut i enkelte augo. Alt eskalerer til blodige scener som ikkje passar for dei lettskremde.

Tematisk grev filmen i problem knytte til kjønnsideal. Landsbyen ligg i den britiske bakevja. Harper er ei moderne kvinne frå London. Men er eit skrekkeksempel på eit anna Storbritannia, der menn er menn, stemmer for brexit og helst skuldar på ein «sigøynar».

Her er det opp til kvar enkelt om Garland går i si eiga felle av fordommar mot rurale England, eller om han tek giftige mannsroller på kornet. Eg er tvisynt. Frykta til Harper for menn som ikkje taklar å bli avviste, er uansett truverdig og forståeleg. Men er skummel, stilig og aktuell.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.