Gælisk, magisk
Ein treng ikkje vera barn for å la seg riva med av barnefilmar.
Robyn må halda seg innandørs, slik snille jenter skal.
Foto: Filmweb
Teiknefilm
Regi: Tomm Moore, Ross Stewart
Ulvevandrerne
Stemmer: Lilou de Wangen, Oddgeir Thune, Sienna Rosie Schei
Året er 1650, ulvane trugar den irske byen Kilkenny, og Goodfellowe er hyra inn som ulvejeger. Dottera Robyn er minst like glad i å skyta med armbrøsten som far sin, men må halda seg innandørs, slik snille jenter skal. På ein sniktur ut treffer ho Mebh, ei raudhåra jente med spisse tenner, smidige rørsler og eit koppel av ulvar som følge.
Nydeleg
Ulvevandrerne hamnar nok ikkje på Senterungdomen si liste over tilrådd underhaldning, men uansett korleis du måtte stilla deg til ulv, skal du vera hard om du klarar å unngå å verta rørt av denne nydeleg vakre teiknefilmen. Og ja, det er ein teiknefilm, med ein estetikk som ligg langt frå Pixar og Disney sin 3D-animasjon, like kjend som ei gamal eventyrbok eller eit slite Asterix-blad, og dermed uendeleg eksotisk etter dagens standard.
Ein kan lesa store dosar symbolikk inn i Ulvevandrerne, som å leva i pakt med naturen, at slemme autoritetspersonar hersar med folket, eller at ein kan velja å verta den ein vil. Ein kan også berre sjå filmen som ei spennande og rørande forteljing saman med ungane, utan å nemna noko som helst om politikk eller religion.
Ulv, ulv
Handlinga er dels reell, då den skildrar tida då Oliver Cromwell anglifiserte Irland på brutalt vis. Riksforstanderen er bygd på modell av han. Mytane om ulvefolket frå Ossory er også reelle nok, men alt i alt har filmskaparane sjølve valt kva dei vil fortelja, og hovudnerven i filmen er om Robyn klarar å koma ulvane og ulvevandrarvenen Mebh til unnsetning, til trass for at faren er ulvejeger.
Eg tippar dei minste vil synast dette blir i skumlaste laget. Eg hadde sjølv med meg tanteungar på den førre filmen til Moore og Stewart, Sangen fra havet (2014). Då var dei små og storøygde, og det er nesten synd at dei no er tenåringar og høgst sannsynleg ikkje er hyppe på å sjå Ulvevandrerne. Eg trur genuint dei ville sete fjetra, med hjartet i halsen og trillande tårar. Det gjorde i alle fall tanta.
Og om du skulle lura: Den siste ulven i Irland vart skoten i 1786.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kultur-
arbeidar og fast filmmeldar
i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Teiknefilm
Regi: Tomm Moore, Ross Stewart
Ulvevandrerne
Stemmer: Lilou de Wangen, Oddgeir Thune, Sienna Rosie Schei
Året er 1650, ulvane trugar den irske byen Kilkenny, og Goodfellowe er hyra inn som ulvejeger. Dottera Robyn er minst like glad i å skyta med armbrøsten som far sin, men må halda seg innandørs, slik snille jenter skal. På ein sniktur ut treffer ho Mebh, ei raudhåra jente med spisse tenner, smidige rørsler og eit koppel av ulvar som følge.
Nydeleg
Ulvevandrerne hamnar nok ikkje på Senterungdomen si liste over tilrådd underhaldning, men uansett korleis du måtte stilla deg til ulv, skal du vera hard om du klarar å unngå å verta rørt av denne nydeleg vakre teiknefilmen. Og ja, det er ein teiknefilm, med ein estetikk som ligg langt frå Pixar og Disney sin 3D-animasjon, like kjend som ei gamal eventyrbok eller eit slite Asterix-blad, og dermed uendeleg eksotisk etter dagens standard.
Ein kan lesa store dosar symbolikk inn i Ulvevandrerne, som å leva i pakt med naturen, at slemme autoritetspersonar hersar med folket, eller at ein kan velja å verta den ein vil. Ein kan også berre sjå filmen som ei spennande og rørande forteljing saman med ungane, utan å nemna noko som helst om politikk eller religion.
Ulv, ulv
Handlinga er dels reell, då den skildrar tida då Oliver Cromwell anglifiserte Irland på brutalt vis. Riksforstanderen er bygd på modell av han. Mytane om ulvefolket frå Ossory er også reelle nok, men alt i alt har filmskaparane sjølve valt kva dei vil fortelja, og hovudnerven i filmen er om Robyn klarar å koma ulvane og ulvevandrarvenen Mebh til unnsetning, til trass for at faren er ulvejeger.
Eg tippar dei minste vil synast dette blir i skumlaste laget. Eg hadde sjølv med meg tanteungar på den førre filmen til Moore og Stewart, Sangen fra havet (2014). Då var dei små og storøygde, og det er nesten synd at dei no er tenåringar og høgst sannsynleg ikkje er hyppe på å sjå Ulvevandrerne. Eg trur genuint dei ville sete fjetra, med hjartet i halsen og trillande tårar. Det gjorde i alle fall tanta.
Og om du skulle lura: Den siste ulven i Irland vart skoten i 1786.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kultur-
arbeidar og fast filmmeldar
i Dag og Tid.
Uansett korleis du måtte stilla deg til ulv, skal du vera hard om du klarar å unngå å verta rørt av denne nydeleg vakre teiknefilmen.
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.