Drama

Regi: Michael Engler

Downton Abbey

Med: Hugh Bonneville, Maggie Smith

Har du ikkje sett TV-serien Downton Abbey, er denne filmen verdilaus. Er du derimot ein av dei som såg soga om familien Crawley og tenarane deira, kan du flytte inn att i det ferdig møblerte universet – og kose deg. TV-serien, som gjekk over seks sesongar frå 2010 til 2015, var ei utilslørt hyllest til det britiske aristokratiet, men med sensibilitet for tenarskapet.

Det er i desse downstairs-rollefigurane ein får noko som liknar kritikk av denne tida, sjølv om det heile først og fremst er estetisert overflate. Hovudingrediensen i Downton Abbey er og var tidskoloritten: all pompen og prakta, dei store salane og dei snirklete trappene, den konstante tedrikkinga og det interne intrigespelet. Plottet er berre krydder. Det er kulturell nostalgi som er motoren.

Filmen plukkar opp att tråden frå 1927. Downton-huset skal få det britiske kongeparet på besøk, og alt må skine. Stort meir er det ikkje å seie om handlinga. Det er møtet med det mangslungne persongalleriet som gjer filmen fornøyeleg. Og den beste karakteren er framleis Violet Crawley (Smith), enkegrevinne, matriark og mor til lord Grantham (Bonneville). Stadig på ferde for å sikre familiearven serverer ho replikkar som «Machiavelli hadde mange kvalitetar». Elles er solidariteten hjå tenarane, som denne gong blir spelte ut over sidelinja av kongehusets eigen stab. At dei hemnar seg på «sine eigne» og ikkje det undertrykkande aristokratiet, er ironisk, men talande for det Downton Abbey handlar om. Ei svunnen tid då alle, sjølv dei nede på den hierarkiske stigen, aksepterte rolla si av di Storbritannia er den største nasjonen. Og bakom dette syng brexit.

Sondre Åkervik

Sondre Åkervik er frilans kulturjournalist og fast filmmeldar i
Dag og Tid.