JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

FilmMeldingar

Gnistrande

Glød og fargar slår sosialrealisme i spelefilmdebuten til britiske Charlotte Regan.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Tolv år gamle Georgie (Lola Campbell) og bestevenen Ali (Alin Uzun) lever av å stele syklar som dei sel vidare, i utkanten av London.

Tolv år gamle Georgie (Lola Campbell) og bestevenen Ali (Alin Uzun) lever av å stele syklar som dei sel vidare, i utkanten av London.

Foto: Storytelling Media

Tolv år gamle Georgie (Lola Campbell) og bestevenen Ali (Alin Uzun) lever av å stele syklar som dei sel vidare, i utkanten av London.

Tolv år gamle Georgie (Lola Campbell) og bestevenen Ali (Alin Uzun) lever av å stele syklar som dei sel vidare, i utkanten av London.

Foto: Storytelling Media

3048
20240315
3048
20240315

Dramakomedie

Regi: Charlotte Regan

Scrapper

Med: Lola Campbell, Alin Uzun, Harris Dickinson
Kinofilm

Rakkaren Georgie (Campbell) er tolv år. Saman med den gode venen Ali (Uzun) stel ho syklar som dei sel til ein lokal helar. Dei slappe sosialtenestene slår støtt på tråden, men den driftige jenta har gode strategiar for å halde dei på avstand, som den fiktive onkelen Winston Churchill.

Mora har nett døydd, og Georgie bur aleine. Sorga lyt ein skjule. Ein dag klatrar Jason (Dickinson) over gjerdet til rekkehuset. Han er far hennar. Ho er skeptisk. Jason er ganske ubrukeleg. Ganske, men kanskje ikkje heilt. Etter å ha vore vekke heile livet hennar skal det mykje til å vinne tillit.

«Det blomstrar i britisk film.»

Pastell

Dette er korkje Ken Loach eller britisk kjøkkenbenkrealisme. Fargane er knallsterke. Husa, joggedraktene til Ali og alt anna. Det er ikkje eitt grått murhus å sjå her nordaust i London, i Chigwell. Georgie rasar rundt i ei for stor West Ham-drakt frå nittitalet.

Stilen kan minne om The Florida Project av Sean Baker eller andre fargesprakande, litt magiske skildringar av å vekse opp utan ansvarspersonar, som Beasts of the Southern Wild av Benh Zeitlin. Snakkande edderkoppar og naboar som snakkar til kamera om Georgie, smadrar realismen på beste vis. Humoren er fin. Det overraskar ikkje at Taika Waititi er nemnd som inspirasjon, når ein ser brota med den fjerde veggen, humoren og kjærleiken til figurar og fargar.

Scrapper (forfilm)

Propell

Ein sår, nostalgisk tone i retning av Aftersun av Charlotte Wells finn vi òg. Og når vi snakkar om britar i Syden: Jason jobbar som billettseljar på Ibiza og kunne lett ha passa inn i How to Have Sex, den glitrande regidebuten til Molly Manning Walker. Tilfeldig? Neppe. Det siste Manning Walker gjorde før ho laga How to Have Sex, var å styre kamera på Scrapper. Fargane lyser like mykje i båe filmar. Her matchar jamvel dei gule metallkonstruksjonane på togstasjonen, jakka og det bleika håret til Jason.

Sommaren er varm. Når Georgie seier til faren at det er sommarferie, veit vi ikkje heilt om ho lyg. Det veit ikkje han heller. Gnistrande Lola Campbell gjer ein topp jobb som smart, trøblete og irriterande unge. Stilen er leiken og barnleg. Ho får utfalde seg.

Når born som henne får frie taumar, blir det gjerne fyrverkeri på film òg. Harris Dickinson ser omtrent like nedsnødd ut her i rolla som Jason som i gullpalmevinnaren av Ruben Östlund, Triangle of Sadness.

Det blomstrar i britisk film. Spesielt står ein bråte med damer på skuldrene til Ken Loach og Mike Leigh og tek tak i dei same sosiale problema med prangande, fantastisk stil. Det gjev von. Filmar med reelle sosiale problem som tek fattige born på alvor, har utvikla seg i spennande retningar sidan Vittorio De Sicas Sykkeltyvene frå 1948, eit nøkkelverk i nyrealismen. Godt er det.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Dramakomedie

Regi: Charlotte Regan

Scrapper

Med: Lola Campbell, Alin Uzun, Harris Dickinson
Kinofilm

Rakkaren Georgie (Campbell) er tolv år. Saman med den gode venen Ali (Uzun) stel ho syklar som dei sel til ein lokal helar. Dei slappe sosialtenestene slår støtt på tråden, men den driftige jenta har gode strategiar for å halde dei på avstand, som den fiktive onkelen Winston Churchill.

Mora har nett døydd, og Georgie bur aleine. Sorga lyt ein skjule. Ein dag klatrar Jason (Dickinson) over gjerdet til rekkehuset. Han er far hennar. Ho er skeptisk. Jason er ganske ubrukeleg. Ganske, men kanskje ikkje heilt. Etter å ha vore vekke heile livet hennar skal det mykje til å vinne tillit.

«Det blomstrar i britisk film.»

Pastell

Dette er korkje Ken Loach eller britisk kjøkkenbenkrealisme. Fargane er knallsterke. Husa, joggedraktene til Ali og alt anna. Det er ikkje eitt grått murhus å sjå her nordaust i London, i Chigwell. Georgie rasar rundt i ei for stor West Ham-drakt frå nittitalet.

Stilen kan minne om The Florida Project av Sean Baker eller andre fargesprakande, litt magiske skildringar av å vekse opp utan ansvarspersonar, som Beasts of the Southern Wild av Benh Zeitlin. Snakkande edderkoppar og naboar som snakkar til kamera om Georgie, smadrar realismen på beste vis. Humoren er fin. Det overraskar ikkje at Taika Waititi er nemnd som inspirasjon, når ein ser brota med den fjerde veggen, humoren og kjærleiken til figurar og fargar.

Scrapper (forfilm)

Propell

Ein sår, nostalgisk tone i retning av Aftersun av Charlotte Wells finn vi òg. Og når vi snakkar om britar i Syden: Jason jobbar som billettseljar på Ibiza og kunne lett ha passa inn i How to Have Sex, den glitrande regidebuten til Molly Manning Walker. Tilfeldig? Neppe. Det siste Manning Walker gjorde før ho laga How to Have Sex, var å styre kamera på Scrapper. Fargane lyser like mykje i båe filmar. Her matchar jamvel dei gule metallkonstruksjonane på togstasjonen, jakka og det bleika håret til Jason.

Sommaren er varm. Når Georgie seier til faren at det er sommarferie, veit vi ikkje heilt om ho lyg. Det veit ikkje han heller. Gnistrande Lola Campbell gjer ein topp jobb som smart, trøblete og irriterande unge. Stilen er leiken og barnleg. Ho får utfalde seg.

Når born som henne får frie taumar, blir det gjerne fyrverkeri på film òg. Harris Dickinson ser omtrent like nedsnødd ut her i rolla som Jason som i gullpalmevinnaren av Ruben Östlund, Triangle of Sadness.

Det blomstrar i britisk film. Spesielt står ein bråte med damer på skuldrene til Ken Loach og Mike Leigh og tek tak i dei same sosiale problema med prangande, fantastisk stil. Det gjev von. Filmar med reelle sosiale problem som tek fattige born på alvor, har utvikla seg i spennande retningar sidan Vittorio De Sicas Sykkeltyvene frå 1948, eit nøkkelverk i nyrealismen. Godt er det.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.

Fleire artiklar

I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

Foto: Disney +

MusikkMeldingar

Bak scenen

Ein ny tv-dokumentar slepper sjåaren inn i Bruce Springsteens øvingslokale.

Øyvind Vågnes
I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

Foto: Disney +

MusikkMeldingar

Bak scenen

Ein ny tv-dokumentar slepper sjåaren inn i Bruce Springsteens øvingslokale.

Øyvind Vågnes
Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Foto: Sveiniung Lindaas

DyrFeature

«Forskinga avslører stadig nye bragder som viser uthaldet og styrken til trekkfuglane.»

Naïd Mubalegh
Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Foto: Sveiniung Lindaas

DyrFeature

«Forskinga avslører stadig nye bragder som viser uthaldet og styrken til trekkfuglane.»

Naïd Mubalegh

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis