Dramakomedie

Regi: Charlotte Regan

Scrapper

Med: Lola Campbell, Alin Uzun, Harris Dickinson
Kinofilm

Rakkaren Georgie (Campbell) er tolv år. Saman med den gode venen Ali (Uzun) stel ho syklar som dei sel til ein lokal helar. Dei slappe sosialtenestene slår støtt på tråden, men den driftige jenta har gode strategiar for å halde dei på avstand, som den fiktive onkelen Winston Churchill.

Mora har nett døydd, og Georgie bur aleine. Sorga lyt ein skjule. Ein dag klatrar Jason (Dickinson) over gjerdet til rekkehuset. Han er far hennar. Ho er skeptisk. Jason er ganske ubrukeleg. Ganske, men kanskje ikkje heilt. Etter å ha vore vekke heile livet hennar skal det mykje til å vinne tillit.

«Det blomstrar i britisk film.»

Pastell

Dette er korkje Ken Loach eller britisk kjøkkenbenkrealisme. Fargane er knallsterke. Husa, joggedraktene til Ali og alt anna. Det er ikkje eitt grått murhus å sjå her nordaust i London, i Chigwell. Georgie rasar rundt i ei for stor West Ham-drakt frå nittitalet.

Stilen kan minne om The Florida Project av Sean Baker eller andre fargesprakande, litt magiske skildringar av å vekse opp utan ansvarspersonar, som Beasts of the Southern Wild av Benh Zeitlin. Snakkande edderkoppar og naboar som snakkar til kamera om Georgie, smadrar realismen på beste vis. Humoren er fin. Det overraskar ikkje at Taika Waititi er nemnd som inspirasjon, når ein ser brota med den fjerde veggen, humoren og kjærleiken til figurar og fargar.

Propell

Ein sår, nostalgisk tone i retning av Aftersun av Charlotte Wells finn vi òg. Og når vi snakkar om britar i Syden: Jason jobbar som billettseljar på Ibiza og kunne lett ha passa inn i How to Have Sex, den glitrande regidebuten til Molly Manning Walker. Tilfeldig? Neppe. Det siste Manning Walker gjorde før ho laga How to Have Sex, var å styre kamera på Scrapper. Fargane lyser like mykje i båe filmar. Her matchar jamvel dei gule metallkonstruksjonane på togstasjonen, jakka og det bleika håret til Jason.

Sommaren er varm. Når Georgie seier til faren at det er sommarferie, veit vi ikkje heilt om ho lyg. Det veit ikkje han heller. Gnistrande Lola Campbell gjer ein topp jobb som smart, trøblete og irriterande unge. Stilen er leiken og barnleg. Ho får utfalde seg.

Når born som henne får frie taumar, blir det gjerne fyrverkeri på film òg. Harris Dickinson ser omtrent like nedsnødd ut her i rolla som Jason som i gullpalmevinnaren av Ruben Östlund, Triangle of Sadness.

Det blomstrar i britisk film. Spesielt står ein bråte med damer på skuldrene til Ken Loach og Mike Leigh og tek tak i dei same sosiale problema med prangande, fantastisk stil. Det gjev von. Filmar med reelle sosiale problem som tek fattige born på alvor, har utvikla seg i spennande retningar sidan Vittorio De Sicas Sykkeltyvene frå 1948, eit nøkkelverk i nyrealismen. Godt er det.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.