Gnistrande
Glød og fargar slår sosialrealisme i spelefilmdebuten til britiske Charlotte Regan.
Tolv år gamle Georgie (Lola Campbell) og bestevenen Ali (Alin Uzun) lever av å stele syklar som dei sel vidare, i utkanten av London.
Foto: Storytelling Media
Dramakomedie
Regi: Charlotte Regan
Scrapper
Med: Lola Campbell, Alin Uzun, Harris Dickinson
Kinofilm
Rakkaren Georgie (Campbell) er tolv år. Saman med den gode venen Ali (Uzun) stel ho syklar som dei sel til ein lokal helar. Dei slappe sosialtenestene slår støtt på tråden, men den driftige jenta har gode strategiar for å halde dei på avstand, som den fiktive onkelen Winston Churchill.
Mora har nett døydd, og Georgie bur aleine. Sorga lyt ein skjule. Ein dag klatrar Jason (Dickinson) over gjerdet til rekkehuset. Han er far hennar. Ho er skeptisk. Jason er ganske ubrukeleg. Ganske, men kanskje ikkje heilt. Etter å ha vore vekke heile livet hennar skal det mykje til å vinne tillit.
«Det blomstrar i britisk film.»
Pastell
Dette er korkje Ken Loach eller britisk kjøkkenbenkrealisme. Fargane er knallsterke. Husa, joggedraktene til Ali og alt anna. Det er ikkje eitt grått murhus å sjå her nordaust i London, i Chigwell. Georgie rasar rundt i ei for stor West Ham-drakt frå nittitalet.
Stilen kan minne om The Florida Project av Sean Baker eller andre fargesprakande, litt magiske skildringar av å vekse opp utan ansvarspersonar, som Beasts of the Southern Wild av Benh Zeitlin. Snakkande edderkoppar og naboar som snakkar til kamera om Georgie, smadrar realismen på beste vis. Humoren er fin. Det overraskar ikkje at Taika Waititi er nemnd som inspirasjon, når ein ser brota med den fjerde veggen, humoren og kjærleiken til figurar og fargar.
Scrapper (forfilm)
Propell
Ein sår, nostalgisk tone i retning av Aftersun av Charlotte Wells finn vi òg. Og når vi snakkar om britar i Syden: Jason jobbar som billettseljar på Ibiza og kunne lett ha passa inn i How to Have Sex, den glitrande regidebuten til Molly Manning Walker. Tilfeldig? Neppe. Det siste Manning Walker gjorde før ho laga How to Have Sex, var å styre kamera på Scrapper. Fargane lyser like mykje i båe filmar. Her matchar jamvel dei gule metallkonstruksjonane på togstasjonen, jakka og det bleika håret til Jason.
Sommaren er varm. Når Georgie seier til faren at det er sommarferie, veit vi ikkje heilt om ho lyg. Det veit ikkje han heller. Gnistrande Lola Campbell gjer ein topp jobb som smart, trøblete og irriterande unge. Stilen er leiken og barnleg. Ho får utfalde seg.
Når born som henne får frie taumar, blir det gjerne fyrverkeri på film òg. Harris Dickinson ser omtrent like nedsnødd ut her i rolla som Jason som i gullpalmevinnaren av Ruben Östlund, Triangle of Sadness.
Det blomstrar i britisk film. Spesielt står ein bråte med damer på skuldrene til Ken Loach og Mike Leigh og tek tak i dei same sosiale problema med prangande, fantastisk stil. Det gjev von. Filmar med reelle sosiale problem som tek fattige born på alvor, har utvikla seg i spennande retningar sidan Vittorio De Sicas Sykkeltyvene frå 1948, eit nøkkelverk i nyrealismen. Godt er det.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Dramakomedie
Regi: Charlotte Regan
Scrapper
Med: Lola Campbell, Alin Uzun, Harris Dickinson
Kinofilm
Rakkaren Georgie (Campbell) er tolv år. Saman med den gode venen Ali (Uzun) stel ho syklar som dei sel til ein lokal helar. Dei slappe sosialtenestene slår støtt på tråden, men den driftige jenta har gode strategiar for å halde dei på avstand, som den fiktive onkelen Winston Churchill.
Mora har nett døydd, og Georgie bur aleine. Sorga lyt ein skjule. Ein dag klatrar Jason (Dickinson) over gjerdet til rekkehuset. Han er far hennar. Ho er skeptisk. Jason er ganske ubrukeleg. Ganske, men kanskje ikkje heilt. Etter å ha vore vekke heile livet hennar skal det mykje til å vinne tillit.
«Det blomstrar i britisk film.»
Pastell
Dette er korkje Ken Loach eller britisk kjøkkenbenkrealisme. Fargane er knallsterke. Husa, joggedraktene til Ali og alt anna. Det er ikkje eitt grått murhus å sjå her nordaust i London, i Chigwell. Georgie rasar rundt i ei for stor West Ham-drakt frå nittitalet.
Stilen kan minne om The Florida Project av Sean Baker eller andre fargesprakande, litt magiske skildringar av å vekse opp utan ansvarspersonar, som Beasts of the Southern Wild av Benh Zeitlin. Snakkande edderkoppar og naboar som snakkar til kamera om Georgie, smadrar realismen på beste vis. Humoren er fin. Det overraskar ikkje at Taika Waititi er nemnd som inspirasjon, når ein ser brota med den fjerde veggen, humoren og kjærleiken til figurar og fargar.
Scrapper (forfilm)
Propell
Ein sår, nostalgisk tone i retning av Aftersun av Charlotte Wells finn vi òg. Og når vi snakkar om britar i Syden: Jason jobbar som billettseljar på Ibiza og kunne lett ha passa inn i How to Have Sex, den glitrande regidebuten til Molly Manning Walker. Tilfeldig? Neppe. Det siste Manning Walker gjorde før ho laga How to Have Sex, var å styre kamera på Scrapper. Fargane lyser like mykje i båe filmar. Her matchar jamvel dei gule metallkonstruksjonane på togstasjonen, jakka og det bleika håret til Jason.
Sommaren er varm. Når Georgie seier til faren at det er sommarferie, veit vi ikkje heilt om ho lyg. Det veit ikkje han heller. Gnistrande Lola Campbell gjer ein topp jobb som smart, trøblete og irriterande unge. Stilen er leiken og barnleg. Ho får utfalde seg.
Når born som henne får frie taumar, blir det gjerne fyrverkeri på film òg. Harris Dickinson ser omtrent like nedsnødd ut her i rolla som Jason som i gullpalmevinnaren av Ruben Östlund, Triangle of Sadness.
Det blomstrar i britisk film. Spesielt står ein bråte med damer på skuldrene til Ken Loach og Mike Leigh og tek tak i dei same sosiale problema med prangande, fantastisk stil. Det gjev von. Filmar med reelle sosiale problem som tek fattige born på alvor, har utvikla seg i spennande retningar sidan Vittorio De Sicas Sykkeltyvene frå 1948, eit nøkkelverk i nyrealismen. Godt er det.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Foto via Wikipedia Commons
«Ørjasæter var fyrst god ven med diktarbroren sin frå Gudbrandsdalen, men så fekk han høyre ting om Aukrust som skar han 'gjenom hjarte som eit tvieggja sverd'.»
Han heitte John Guillot, men skifta namn til Johnnie Allan og blei pub-rockar.
Arkivet: For tida framstår ikkje USA som det lova landet, men hausten for 50 år sidan var Elvis Presley på hitlistene i USA og England med «Promised Land»
Mogleg trasé for jarnbane mellom Narvik eller Bjørnfjell til Tromsø.
«Tanken om å realisera tog til Tromsø gjennom Sverige er på ingen måte ny.»
Daniel Sommer, Johannes Lundberg og Arve Henriksen.
Foto: Kristin Lidell
Fint nordisk samarbeid
Her er det ikkje spor av langhalm.
Polakkane er skumle bridgespelarar. Her frå avslutningsseremonien under World Bridge Games i Buenos Aires nyleg.
Foto: Poli Zolto / World Bridge Federation
Dąbrowskis masurka
For to veker sidan vann Polen gull i det som uformelt blir kalla bridgens olympiade, i Buenos Aires.
Papiravisa