ACTIONTHRILLER

Regi: Guy Ritchie

Wrath of Man

Med: Jason Statham, Josh Hartnett, Holt McCallany
Kinofilm

Løvebrølet til MGM og logoen til det gamle Weinstein-selskapet Miramax opnar Wrath of Man med ei kjensle av svunnen tid. I første scene er vi vitne med dårleg utsikt til eit ran av ein pengetransport der to vektarar døyr.

Snart tek H (Statham) arbeid hjå same selskapet. På prøvene når han så vidt nivået for å bli tilsett, men kollegaar mistenker at den kalde, lakoniske figuren har meir inne, spesielt etter at han taklar neste ran som reinaste skarpskyttaren.

Staut Statham

Filmen er delt opp i ulike delar der vi ser situasjonane frå ulike perspektiv og gradvis får klarleik i kva som har skjedd, og kven som er involvert. Kven er ransmennene? Kven er på innsida? Kor kjem vreiden frå? Spørsmåla er klassiske.

Første kapittel er mest morosamt. Machofaktene i garderoben er skrudd opp til elleve i ein parodi på filmar som denne. Sexistisk sleiv er essensielt. Tulling om moderne menn må òg med, men desse minimalt utdanna vektarane er heilt vanlege, skvetne folk som heller vil følgje retningslinene enn å leike helt. Kvardagslege detaljar står i kontrast til den klassiske gangsterfilmen og til fenomenet Statham.

Tittelen gjev svaret på kva som driv H. Nokon skal svi. Blod kjem til å flyte, men det er lite storslegen action og spektakulære slåstkampar. Stilen er tona ned. Andlet trumfar akrobatikk. Vi snakkar nesten meir Nokas av Erik Skjoldbjærg enn The Fast and the Furious.

Men dette er fullt og heilt Guy Ritchie, slik vi kjenner han frå debuten Lock, Stock and Two Smoking Barrels, sjølv om moderne mørke går framom ironisk nittitalsnihilisme. Filmen kviler på dei staute skuldrene til Jason Statham. Han er seg sjølv lik. Lite mimikk. Skummelt blikk.

Gamleskulen

For ein som korkje har hengt med i svingane på Fast and Furious-føljetongen eller har hatt stor interesse for alle storfilmane Ritchie har regissert, kjennest dette forfriskande gammaldags. Før du veit ordet av det, finn du denne på ei strøymeteneste med merkelappen «steinhard».

Fantasien er ikkje for stor, for dette er ein ny versjon av franske Le Convoyeur av Nicolas Boukhrief frå 2004. Ein slapp skurkefigur med arr i fjeset utan impulskontroll og lojalitetskjensle pluss nokre logiske snarvegar kjem på minussida. Likevel fungerer Wrath of Man godt. Det kan vere kjekt med litt hardbarka hemnkrim frå ei stødig hand.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.