Familiefilm/Musikal

Regi: Paul King

Wonka

Med: Timothèe Chalamet, Calah Lane, Olivia Colman
Kinofilm

Ingenting betyr noko for unge Willy Wonka (Chalamet), anna enn å laga sjokolade. Pengar har han mindre av, så før han får sukk for seg, har han late seg lura opp i stry og gjeld av vertshusslemmingen fru Skrubitt (Colman). Saman med den vesle tenestejenta Nudel (Lane) og dei andre gjeldsslavane plottar Wonka ein plan for å ta over sjokoladekartellet i byen.

Knekkolade

Willy Wonka før han starta sjokoladefabrikken, er jo eigentleg eit strålande konsept. Alt det bra som Roald Dahl fantaserte opp, er alt der framme, så då er det berre å smørja på med spesialeffektar og kva som helst slags tynn historie og blanda inn alt det fantastiske frå Dahls univers.

Ja, og mens me er så godt i gang: Kvifor ikkje rett og slett putta inn nokre songar og dansesteg? Fordi resultatet blir deretter: overlest og klissesøtt. Difor. Akkurat denne kombinasjonen kan nok fungera for mange, særleg dei minste, men då må eg koma med min aller strengaste kritikk, nemleg at sjokoladen og godteriet ikkje ser godt nok ut.

Kva tid fekk du lyst å setta tennene i ein sjokolade som lagar knekkelyd? Sterk raudstrek i blokka mi for feilande lydbruk. Og flytande sjokolade må jo sjå passeleg tjukk og klissete ut for at ein skal drøyma om å symja i han, ikkje som jamt sølevatn. Dei blåe sukkerblomane ser mest ut som sånt etande pynt du finn på marsipankaker, og som du alltid blir skuffa over når du puttar i munnen. Nei, nei, nei! Wonka ville snudd seg i grava om han var ekte og daud.

Ikkje konge

Musikalar kjem aldri til å bli ein sjanger eg omfamnar, men det finst heiderlege unntak der eg blir gripen av slåande songskrivarkunst og rørt av opplagde triks som får tårekanalane i gang. Wonka er ikkje eit slikt unntak. Komponist Neil Hannon har sin bakgrunn i det kredible bandet The Divine Comedy, men overført til musikal funkar han dårleg her.

Eg hadde kanskje større forventningar til regissør Paul King, som tidlegare har levert dei to glatte, men fine familiefilmane om bjørnen Paddington. Han stod også bak The Mighty Boosh, ein absurd komiserie frå midten av 2000-talet. Eg vil på ingen måte seia han innfrir – særleg på det absurde.

Olivia Colman og den tøysete sparringspartnaren hennar er for så vidt morosame nok, det same kan ikkje seiast om dei andre som skal bera dei komiske rollene, til dømes Matt Lucas og Rowan Atkinson, som leverer teite replikkar på ein flat og uinspirert måte.

Filmen kjennest som at ein engelsk mince pie har blitt kverna om til ein amerikansk cup cake, ein av dei som ser fine ut, men ikkje smakar anna enn søtingsmiddel og tilsetningsstoff. Det spørst om Charlie hadde leita så heftig etter gullbilletten om fabrikken til Willy Wonka skulle laga så skuffande snop.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, program­skapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.