Keisarens nye kimono
Etter ein sigersgang på festivalar verda over kjem Oscar-bidraget frå Japan endeleg på kino – utan at eg heilt skjønar oppstyret.
Skodespelarane Masaki Okada og Hidetoshi Nishijima i ei scene frå filmen.
Foto: Bitters End / C&I Entertainment / Culture Entertainment
Drama
Regi: Ryûsuke
Hamaguchi
Drive My Car (Orig.tittel: Doraibu mai kâ)
Med: Hidetoshi Nishijima, Reika Kirishima, Toko Miura
Kinofilm
Skodespelaren Yusuke (Nishijima) går gjennom ei krise etter at kona (Kirishima) døyr. Han tek eit regioppdrag i Hiroshima, og det er den unge sjåføren Misaki (Miura) som skal verka som forløysande faktor for å få livet i perspektiv.
Drive my Saab
Eg skal ikkje skryta på meg å ha lese så mykje Haruki Murakami, det vart med Norwegian Wood og eit par til, den gongen på nittitalet då det i visse krinsar var påbode å lesa og nesten like påbode å lika han. Og der har du meg, eit kvart hundreår seinare, motstraums Murakami nok ein gong.
Eg vil ikkje seia eg gjekk fordomsfull inn i kinoen, utanom tanken på at filmen varar i tre timar, men eit snev var det nok likevel. Det startar vakkert – vakre menneske i vakre klede i vakre møblar, ein slags interiørkatalog for vestlege som elskar Japan.
At Yusuke køyrer ein vintage raud Saab, passar vidare inn for å understreka banda til vestlege sjåarar. Og ikkje minst at Tsjekhov står på planen når ein skal gjera eit djupdykk i dramatikken, eit dykk som for meg framstår uforståeleg. Skal det få meg til å tenkja over livet og det forgjengelege? Det framkallar ikkje andre djupe kjensler i meg enn djup keisemd.
Historielaust
Mykje kan forsvinna i omsetjinga – eg håpar det stemmer for flosklar som «hun løste historien fra orgasmens grep». Lite av det som blir sagt, rører meg særleg, anna enn dette som rører ved nerven som sender melding til auga mine om å rulla opp mot taket.
Det mest fengjande med filmen var kva kona eigentleg dreiv med, og kva ho eigentleg tenkte, men i staden for å følgja dette sporet er det altså kva mannen hennar tenkjer ho tenkte, som skal halda på merksemda mi. Det og lange sekvensar frå Onkel Vanja på ulike språk, då.
Likevel er ikkje Drive My Car utan kvalitetar. Filmen flyt av garde over lange strekk med motorveg og nydelege kystlandskap og spelar på eit rollegalleri som bidreg til å gjera meg tilstrekkeleg nysgjerrig på dei ulike karakterane. Synd då at eg ikkje blir meir gripen av sjølve historia, så lite at eg til slutt ikkje veit heilt kva historia skulle vera.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Filmmusikken til Eiko Ishibashi er meld på side 32–33.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Ryûsuke
Hamaguchi
Drive My Car (Orig.tittel: Doraibu mai kâ)
Med: Hidetoshi Nishijima, Reika Kirishima, Toko Miura
Kinofilm
Skodespelaren Yusuke (Nishijima) går gjennom ei krise etter at kona (Kirishima) døyr. Han tek eit regioppdrag i Hiroshima, og det er den unge sjåføren Misaki (Miura) som skal verka som forløysande faktor for å få livet i perspektiv.
Drive my Saab
Eg skal ikkje skryta på meg å ha lese så mykje Haruki Murakami, det vart med Norwegian Wood og eit par til, den gongen på nittitalet då det i visse krinsar var påbode å lesa og nesten like påbode å lika han. Og der har du meg, eit kvart hundreår seinare, motstraums Murakami nok ein gong.
Eg vil ikkje seia eg gjekk fordomsfull inn i kinoen, utanom tanken på at filmen varar i tre timar, men eit snev var det nok likevel. Det startar vakkert – vakre menneske i vakre klede i vakre møblar, ein slags interiørkatalog for vestlege som elskar Japan.
At Yusuke køyrer ein vintage raud Saab, passar vidare inn for å understreka banda til vestlege sjåarar. Og ikkje minst at Tsjekhov står på planen når ein skal gjera eit djupdykk i dramatikken, eit dykk som for meg framstår uforståeleg. Skal det få meg til å tenkja over livet og det forgjengelege? Det framkallar ikkje andre djupe kjensler i meg enn djup keisemd.
Historielaust
Mykje kan forsvinna i omsetjinga – eg håpar det stemmer for flosklar som «hun løste historien fra orgasmens grep». Lite av det som blir sagt, rører meg særleg, anna enn dette som rører ved nerven som sender melding til auga mine om å rulla opp mot taket.
Det mest fengjande med filmen var kva kona eigentleg dreiv med, og kva ho eigentleg tenkte, men i staden for å følgja dette sporet er det altså kva mannen hennar tenkjer ho tenkte, som skal halda på merksemda mi. Det og lange sekvensar frå Onkel Vanja på ulike språk, då.
Likevel er ikkje Drive My Car utan kvalitetar. Filmen flyt av garde over lange strekk med motorveg og nydelege kystlandskap og spelar på eit rollegalleri som bidreg til å gjera meg tilstrekkeleg nysgjerrig på dei ulike karakterane. Synd då at eg ikkje blir meir gripen av sjølve historia, så lite at eg til slutt ikkje veit heilt kva historia skulle vera.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Filmmusikken til Eiko Ishibashi er meld på side 32–33.
Drive My Car er ikkje utan kvalitetar.
Fleire artiklar
Dyrlegen kjem
Joachim Cooder er kjend som perkusjonist frå fleire utgivingar saman med opphavet, Ry Cooder.
Foto: Amanda Charchian
Motellet til drøymaren
Joachim Cooder opnar dørene til sju musikalske rom.
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
Papiravisa