Krimdrama

Regi: Derek Tsang

Beskytteren (Orig. tittel: Shaonian de ni)

Med: Dongyu Zhou, Jackson Yee, Ye Zhou, Fang Yin
Kinofilm

Hendingane denne filmen er basert på, gjekk føre seg i Anqiao søraust for Beijing i 2011. Skuleflinke Chen Nian (D. Zhou) har ingen vener, men det går frå vondt til verre då ei i klassen tek livet av seg, og Wei Lai (Y. Zhou) og gjengen hennar ser seg om etter nytt mobbeoffer. Tilfelle fører til at Chen Nian slår seg saman med den småkriminelle Bei (Yee) som frå no held auga med henne.

Eller?

Kva skal ein meina om ein kinesisk film som omhandlar eit viktig tema, men tydeleg er laga som ein slags reklamefilm for kor flinkt regimet er til å motkjempa mobbing – i eit land der menneskerettar vert brotne over ein låg hæl? Og dette trong ikkje eingong vera noko eg trekte fram, hadde det ikkje vore for at akkurat i det rulleteksten skal starta, så kjem eit par minuttar rein statspropaganda som nesten får meg til å skvetta i setet.

Eg får kjensla av å vera ført bak lyset. For Beskytteren er elles ikkje eit glansbilete av Kina – eller? La meg berre ha det nemnt, iallfall, for med ein Oscar-nominasjon for beste utanlandske film, så er dette aldeles absurd, med tanke på ryktekvitvasking av ein nasjon. Det er mogleg eg overreagerer, men ved å ta inn den sluttsekvensen, vart plutseleg filmen både noko suspekt og ufarleggjort på ein døll måte. Og det er synd, for det er slett ingen dårleg film.

Underleg

Og det er ein særdeles vakker film, eller styggvakker, kanskje. Foto og klipp skal ha mykje av æra for at den ganske sjuskete byen Anqiao framstår så monumental trass i slum og betong. Det heile er neddyngt i eit tidvis unødvendig pompøst lydspor, noko som søtar den bitre handlinga.

Når det er sagt: Beskytteren er grunnleggjande romantisk frå ende til annan – David/Goliat, Bonnie/Clyde, Romeo/Julie, Thelma/Louise, filmen føyer seg inn som ei oss-mot-røkla-historie, der røkla alltid er alle andre, aldri deg sjølv.

Politiet har ei interessant rolle, som tillitsinstitusjon, ei trygg hamn, ein stad å venda seg til om det skal vera ein sjanse for at alt skal ordna seg. At dei tre representantane for politiet er både pene, kule og rettskafne, gjer likevel ikkje at dei får meir lerretstid enn å framstå som nettopp gode representantar.

Eg føler meg absolutt godt underhalden filmen gjennom, likevel går eg frå kinomørkret med ei rar kjensle av at eg akkurat blei ørlite hjernevaska, men at vaskebøtta kom til syne idet eg gjekk ut av salen.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kultur­arbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.