Romantisk
komedie

Regi: Bill Holderman

Book Club – The Next Chapter

Med: Jane Fonda, Mary Steenburgen, Candice Bergen, Diane Keaton
Kinofilm

Dei gamle veninnene frå Book Club (2018) er tilbake – dei har overlevd pandemien, takka vera kvarandre og bokklubben. No skal dei ta igjen alt det tapte, og kva er då betre enn å reisa på ferie utanlands? Særleg når høvet er at evigsingle Vivian omsider skal gifta seg.

Gull til gråstein

Førre bok som fekk styra handlinga, var 50 Shades of Grey – noko som sette dei godt vaksne underliva i sving som berre husmorporno kan. Denne gongen er det verre: Den absurd flosklete liksomfilosofiske boka Alkymisten av brasilianske Paolo Coelho skal no vera leiestjerna.

Om eg hadde eit snev av godvilje i forkant, sidan det er noko sjeldan vare at eldre kvinner er portretterte på film i så stor grad, så blir den feia vekk i det Coelhos «visdomsord» dukkar opp i introen. Uansett klarar filmen fint å stadfesta fordommane mine utan at eg tyr til hets av yndlingsforfattaren til millionar av folk.

Om eg synest førre filmen var trist oppgulp på Viagra, så er oppfølgjaren berre meir av same sorten. Kan det ha noko å seia at manusforfattarane og regissøren er i midten av førtiåra? Det verkar intenst krampaktig at desse damene, alle pluss 70 og 80 år gamle, må vera så ungdommelege. Eller rettare sagt: at det å oppføra seg som ein svimete, kåt og bortskjemd tenåring er noko å streva etter resten av livet.

Vi (skrump)lever!

Viss du saknar det nordnorske grisevitsprogrammet «Du skal høre mye», vil eg på ein måte tilrå ein tur på kino for å sjå Book Club: The Next Chapter. Double entendre-replikkane sit lausare enn trusene på ein Elvis-konsert, noko dei fire 70 pluss-damene sikkert har god erfaring med.

«You should see his cucina. I bet it’s big.» Det er sjølvsagt eit kjøken dei siktar til. Knegg, knegg. Dei er trass alt i Italia, landet der ein aldri blir for gamal til å vitsa om store meat balls og om dei får plass i munnen. Dei har liksom ingen sperrer, desse kvinnfolka frå livets overprivilegerte landeveg.

Det at presten høyrer banninga frå andre enden, er det som liksom er flautt, ikkje at dei plagar andre med å ha telefonen på høgtalar inne i ei kyrkje. At dei får all bagasjen sin stolen, gjer ingenting – dei har jo forsikring! Det viktigaste er å la Paolo Coelho føra dei ut på nye eventyr, kosta kva det kosta vil.

Så lenge det er vin nok å styrta, blir det nok ei råd med det! Av og til kan slike lettvinte romantiske komediar hamna i guilty pleasures-kateogorien, men denne har for lite pleasure og for mykje pine til å passera.

Eg trur det er meininga at filmen skal bidra til alderspositivisme, men dette er ei bjørneteneste utan like. Sjølv om damene sjølve håpar på å koma igjen og igjen (blunkefjes), så trengst det ikkje fleire oppfølgjarar no.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.