Hybrid (drama/dokumentar)

Regi: Ole Giæver

Fra balkongen

Med: Ole Giæver, familien hans, Trine Wiggen

Fra balkongen kan absolutt kallast ein oppfølgjar til Mot naturen (2014), sjølv om Giæver, då lett forkledd, for ikkje å seia lett påkledd, kalla seg Martin i staden for Ole. Der han sist sprang rundt i skog og fjell og fortalde om mange tankar, har han no forflytta seg til balkongen på Bjølsen i Oslo, der han opptrer under eige namn. Kva er meininga med livet? undrar han seg, medan han drikk te og tenkjer tilbake på oppveksten i Tromsø og alt han har gjort mellom sin eigen fødsel og fødslane til ungane.

Ring, ring

Kvar minste krik og krok av navlen er interessant for Ole Giæver. Han køyrer på med utlevering av eigne banale tankar på eit beundringsverdig skamlaust vis. Han insisterer på kor lite glad han er i å prata, samstundes som han kontinuerleg masar inn i kamera. For det meste fungerer det bra – tankane hans kan nok svært mange kjenna seg att i. Han føler på tidsklemma, at ungane gjer livet både trivielt og meiningsfylt samstundes, og at ein skulle gjort meir for å gjera verda til ein betre stad. Han går på ein underhaldande måte i ring, for så å enda opp der han starta: Ingenting kjem til å endra seg, livet held fram heilt til det sluttar.

Livskrisemannen

Mykje av problemstillingane til Giæver går på kor fastsett han er i konvensjonelle mønster. Likevel går det ikkje lang tid før han nærast hyllar denne normaliteten, medvite eller ikkje. Og oppi all denne funderinga klarar han å legga inn ei merkeleg skildring av stakkarslege einslege som berre treng at nokon held rundt dei. Kvifor han følte for denne smått fornærmande, stereotype innskytinga, stussar eg på. Han er langt betre på å skildra eigen situasjon og sitt eige sjeleliv, både når det gjeld form og med tanke på kva han har belegg for å definera. Han har tydeleg gått gjennom diverse livskrisar, så den noko blodfattige takketalen han deklamerer til kona og familien, kjennest som ein slags lukkeleg resignasjon, og bryt med tvilen han verkar å ha som utgangspunkt for heile filmen.

Eigentid

Filmskaparen freistar å avdekka det universelle gjennom høgst subjektive observasjonar. Med små innslag av animasjon, koreograferte scenar og morosame arkivklypp frå barndommen skapar Giæver mest av alt eit bilete av seg sjølv. Nostalgien han kjenner på, at han vil verta elska bort frå den bristande barndomen, vert forsterka gjennom å sjå barna veksa til og bli eigne sjølvstendige vesen, slik han og broren voks frå foreldra. Eg likar stilen hans, eg likar at han torer blottlegga seg, han dreg det berre ikkje langt nok. Han går mot kanten, kikar ned, ser at det er høgt, men idet han skal til å hoppa, ropar kona og ungane at det er middag.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.