DRAMA

Regi: Joe Wright

Darkest Hour

Med: Gary Oldman, Kristin Scott Thomas, Ronald Pickup

Eit kamera sveipar over det britiske underhuset før det krasjlandar i møte med realitetane: Året er 1940 og Det tredje riket har resten av Europa i kne. Den britiske statsministeren Neville Chamberlain (Pickup) er handlingslamma og snakkar om «fredsforhandlingar».

Nytt klipp: Flesket freser i panna, og glaset med brennevin blir fylt opp. Det er morgon hos parlamentspolitikaren Winston Churchill (Oldman), som snart er ny statsminister for ein brei koalisjon. Darkest Hour handlar om nokre intense dagar i mai 1940 då Europa stod på vippepunktet: Skulle ein berre føye seg for Hitler?

Det er dette spørsmålet Darkest Hour vier tida til. I kraft av å fokusere på eit relativt lite element i det store biletet er Darkest Hour sånn sett ein tidsriktig andre verdskrigfilm. Men først og fremst er dette ein historietime forkledd som melodrama. Gary Oldman er ein velfortent Oscar-favoritt for tolkinga av Churchill. Ikkje berre i lynnet og korleis han ter seg som den særeigne statsleiaren; framfor alt framviser Oldman den sarte og usikre sida hans, best vist i nære samtalar med kona (Scott Thomas).

Ei scene mot slutten gjer likevel at den gode historietimen – og det sterke portrettet – tippar over i det emosjonelt platte og i tillegg usanne: Scena der Churchill går til folket for råd, er så lada med patos at det går over i det latterlege. Kan hende funkar denne scena som «Oscar-agn» for Oldman, men som eit portrett av Churchill er det for enkelt og patriotisk.

Sondre Åkervik

Sondre Åkervik er student, skribent og fast filmmeldar i Dag og Tid.