Science fiction / skrekk / thriller

Regi: Fede Alvarez

Alien: Romulus

Med: Cailee Spaeny, David Jonsson, Archie Renaux, Isabela Merced
Kinofilm

Rain (Spaeny) arbeider for eit griskt selskap på ein planet utan sol. «Broren» Andy (Jonsson) er ein godlynt og keitete android som fortel teite vitsar. Tilsette døyr tett. Kompisen deira Tyler (Renaux) og venene vil rømme via ein forlaten romstasjon. Skal tru om nokre stygge skapningar der vil stagge dei?

«Manus byggjer nok meir på marknadsgranskingar enn fri flyt av kreative tankar.»

Håkon Tveit om Alien: Romulus

Ungdommen

Cailee Spaeny er ikkje Sigourney Weaver. Ho var super i tittelrolla i Priscilla, men er litt snill i stilen her. David Jonsson viser talentet sitt når Andy byter chip. Han slår om frå søt og koseleg til urovekkande målretta. Eg likar at han ikkje ter seg som eit menneske, motsett av den sjarmerande rolla i Rye Lane i fjor. Dei andre figurane er klassisk fyllstoff: ein solid ven, ein uvørden frekkas og ei jente som spyr, som i slike filmar er synonymt med å vere gravid.

Den uruguayanske regissøren Fede Alvarez har erfaring med middels sjangerfilmar i USA. Han tek Alien-rekkja i retning typisk skrekk, i kontrast til meir episke Prometheus frå 2012. Vi møter ein kjekk ungdomsgjeng som må bryne seg på nokre monster. Ein kvepp. Det er ekkelt. Den ikoniske utsjånaden til monstera som frå originale Alien i 1979 framkallar grøss og gru. Men heller enn eit forfriskande innlegg i filmserien kjennest dette kapittelet som eit kalkulert trekk for å nå nye publikumsgrupper.

Mimringa

Manus byggjer nok meir på marknadsgranskingar enn fri flyt av kreative tankar. Ein kan sjå dei fleste vendingar kome. Alt er forklart for grundig. Folk snakkar for mykje. Musikken er massiv. Ei scene er unntaket som minner om at stille er den skumlaste lyden.

Estetikken til farkostar og verktøy er kledeleg mørk og mekanisk. Datamaskinene har design frå tida til dei tidlege Alien-filmane. Diverre har Alien: Romulus òg enkel funksjonalitet. Denne filmserien var det eklaste eg visste for tretti år sidan. Eg fell for nostalgien i ei rolle av Ian Holm. Han døydde i 2020, men han er med ved hjelp av kunstig intelligens. Oppdraget til karakteren hans er å gjere det beste for selskapet. Nett som denne filmen, altså.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.