Og like viktig – med hjartet tilgjengeleg til rette tida.
Ein ung gut vert halden kunstig i live medan ein annan pasient ventar på eit nytt hjarte.
Foto: Norsk Filmdistribusjon
Drama
Regi: Katell Quillévéré
Liv til de levende (Orig. tittel: Réparer les vivants)
Med: Emmanuelle Seigner, Anne Dorval, Tahar Rahim
Medan ein ung gut vert halden kunstig i live, ventar ein annan på å få nytt hjarte transplantert. Rundt desse to lagnadene vev regissøren inn liva til vener, kjærastar og familie i eit spennande, men roleg løp mot tida.
Organisk
Organdonasjon – dette ordet er så klinisk og vekkjer samstundes så mange assosiasjonar. Kva om det var du som måtte ta stilling til at son din skulle koplast av maskina som heldt han i live? Og at hjarta hans kunne redda livet til eit menneske du ikkje veit noko som helst om? Regissør Quillèvèrè presterer å framstilla denne lada problemstillinga utan bruk av svulstig musikk og tåredryppande føleri. Det i seg sjølv er bra gjort, med så store tema på blokka. Men så er det ofte slik at i røynda reagerer ikkje folk nødvendigvis med hysteri når dei står overfor dramatiske, traumatiske hendingar – folk klarar å fatta seg. Den trass i alt nøkterne oppførselen til hovudpersonane bidreg til at Liv til de levende klarar å vera ein god, truverdig film om liv og død – og hjartetransplantasjon.
Bit for bit
Eg likar flettefilmar, filmar der fleire historier blir knytte saman med ein raud tråd. Som Short Cuts (1993) av Robert Altman og Magnolia (1999) av Paul Thomas Anderson, for å ta eit par amerikanske, opplagde gullkorn. Liv til de levende er ikkje like intrikat, men klarar like godt å introdusera rollegalleriet: det fråskilde foreldreparet til surfeguten, kjærasten hans, kvinna som treng eit nytt hjarte og hennar næraste, det medisinske personellet. Dilemmaet vert sett på frå alle sider, og omtanken for dei involverte vert jamt fordelt. Eg skulle kanskje ynskt meg endå meir innsyn i tankane til dei som jobbar på sjukehuset, dei som har med dette å gjera på eit meir upersonleg plan.
Alt i alt er det uansett eit drivande drama som vil fenga på fleire plan. Du får neppe sjå ein så grafisk film knytt til hjartetransplantasjon igjen, noko som i seg sjølv gjer Liv til de levende sjåverdig utover det vanlege.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Katell Quillévéré
Liv til de levende (Orig. tittel: Réparer les vivants)
Med: Emmanuelle Seigner, Anne Dorval, Tahar Rahim
Medan ein ung gut vert halden kunstig i live, ventar ein annan på å få nytt hjarte transplantert. Rundt desse to lagnadene vev regissøren inn liva til vener, kjærastar og familie i eit spennande, men roleg løp mot tida.
Organisk
Organdonasjon – dette ordet er så klinisk og vekkjer samstundes så mange assosiasjonar. Kva om det var du som måtte ta stilling til at son din skulle koplast av maskina som heldt han i live? Og at hjarta hans kunne redda livet til eit menneske du ikkje veit noko som helst om? Regissør Quillèvèrè presterer å framstilla denne lada problemstillinga utan bruk av svulstig musikk og tåredryppande føleri. Det i seg sjølv er bra gjort, med så store tema på blokka. Men så er det ofte slik at i røynda reagerer ikkje folk nødvendigvis med hysteri når dei står overfor dramatiske, traumatiske hendingar – folk klarar å fatta seg. Den trass i alt nøkterne oppførselen til hovudpersonane bidreg til at Liv til de levende klarar å vera ein god, truverdig film om liv og død – og hjartetransplantasjon.
Bit for bit
Eg likar flettefilmar, filmar der fleire historier blir knytte saman med ein raud tråd. Som Short Cuts (1993) av Robert Altman og Magnolia (1999) av Paul Thomas Anderson, for å ta eit par amerikanske, opplagde gullkorn. Liv til de levende er ikkje like intrikat, men klarar like godt å introdusera rollegalleriet: det fråskilde foreldreparet til surfeguten, kjærasten hans, kvinna som treng eit nytt hjarte og hennar næraste, det medisinske personellet. Dilemmaet vert sett på frå alle sider, og omtanken for dei involverte vert jamt fordelt. Eg skulle kanskje ynskt meg endå meir innsyn i tankane til dei som jobbar på sjukehuset, dei som har med dette å gjera på eit meir upersonleg plan.
Alt i alt er det uansett eit drivande drama som vil fenga på fleire plan. Du får neppe sjå ein så grafisk film knytt til hjartetransplantasjon igjen, noko som i seg sjølv gjer Liv til de levende sjåverdig utover det vanlege.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Stølspurka og dei to grisungane. Enno er alt berre velstand.
Alle foto: Svein Gjerdåker
Soga om stølspurka
Verdas mildaste purke var med på stølen. Det gjekk ikkje som planlagt.
Israelske soldatar på veg inn i nabolaget Shijaiyah i Gaza by for å fordrive fleire hundre palestinarar til ein ukjend stad nord på Gazastipa.
Foto: Moti Milrod / Haaretz / AP / NTB
Ramsalt kritikk av Israels krig i Gaza
Molok er ein page-turner med hendingar som skakar lesaren.
Gassleidningar i Moldova. Landet risikerer ei energikrise til neste år.
Foto: Aurel Obreja / AP / NTB
Moldova i skvis
Frå 1. januar kjem det ikkje meir gass til Europa gjennom Ukraina. Det kan bli alvorleg for energitryggleiken i Moldova.
Gatekunsten på denne muren i Kyiv er basert på kunsten til Marija Prymatsjenko, som ukrainarane no omfamnar.
Foto via Wikimedia Commons
Naiv kunst og nøktern røyndom
Dei naivistiske dyrefigurane til Marija Prymatsjenko har blitt viktige for gjennomsnittsukrainaren, som kjempar vidare i trua på mirakel.
I november 2017 besøkte president Donald Trump kollegaen Xi Jinping i Beijing. Same året tok handelskrigen mellom USA og Kina til.
Foto: Damir Sagolj / Reuters / NTB
Det som kjem etter globaliseringa
35 år etter at Berlinmuren fall og liberalismen såg ut til å ha vunne, reiser tollmurane seg i verda.