Oppussinga
Ladj Ly lenar seg mot melodrama etter ein rå debut.
Blaz (Aristote Luyindula) (t.v.) har ikkje stor tiltru til systemet, men aktivisten Haby (Anta Diaw) kjempar for å forbetre tilhøva i den falleferdige bustadblokka deira.
Foto: Laurent le Crabe
Drama
Regi: Ladj Ly
De uønskede (Orig.tit.: Bâtiment 5)
Med: Anta Diaw, Alexis Manenti, Aristote Luyindula, Steve Tientcheu
Kinofilm frå 24. mai
I ein fransk forstad tek legen Pierre (Manenti) ordførarrolla framom varaordførar Roger (Tientcheu), sjølv om sistnemnde kjenner strøket klart best. Unge Haby (Diaw) er ei populær ung kvinne som hjelper folk med bustadproblem.
Ordføraren vil helst jamne blokka ho bur i, med jorda. Haby lèt seg ikkje pille på nasen. Ho og kameraten Blaz (Luyindula) er rasande, men har ulik strategi. Som i røynda kan konfliktar ta kjapt av.
Finslipt
Då Ladj Ly debuterte som regissør med De elendige i 2019, hylla eg filmen hemningslaust. Han held seg i same strøket, der han vaks opp. Ly forstår problema og politikken. Tematisk ligg De uønskede tett på debuten, sjølv om fokus er dreia over frå politivald og småkriminelle miljø til byutvikling og politikk. Om temaet dels er gentrifisering, er filmen litt for oppussa. Dei ru kantane frå debuten er slipte ned.
«Eg hadde kanskje for høge forventingar til De uønskede.»
Håkon Tveit
Ein høyrer det på musikken med det same: klare signal om dramatikk. Skodespelet er litt tydelegare, replikkane meir finstuderte. Kjensla av melodrama gjer meg mindre engasjert. Når det er sagt, er Haby ein figur eg heiar heilhjarta på, og Anta Diaw er lovande i hovudrolla.
Det er fint å sjå fleksibiliteten til Alexis Manenti, som var hardbarka politi i førre film. Som høgt utdanna ordførar lukkast han i å skape ein heilt annleis figur. Steve Tientcheu spelte gatesmart leiar sist, og han er solid igjen som varaordførar i klem mellom gruppa han høyrer til som barn av afrikanarar, som kom med tomme hender til landet, og den politiske klassen i Frankrike.
Medrekna
I likskap med De elendige har De uønskede fleire samansette figurar. Ly kan nyansar. Til dømes er ikkje alle politifolk skurkar. Ordførar Pierre er den kjipaste. Han viser effektivt korleis feige politikarar tyr til politimakt for å løyse kvar konflikt. Slik mange franske politikarar har gjort, svekkjer han demokratiet ved å stadig utfordre rettane til innbyggjarane.
Filmen har mange trådar. Ein syrisk familie som nett har kome til landet, viser paradoks. Dei er kristne. Politikarane vil helst handplukke kva folk som har rett til å flykte frå krig, basert på religion og hudfarge, nett som i Noreg.
Eg hadde kanskje for høge forventingar til De uønskede. Filmen føyer seg liksom for filmindustrien, med meir konvensjonell stil retta mot trygg rekneskap. Likevel er det mykje bra. Regissøren er faktisk best når han tar i bruk trappegangen for lange, klaustrofobiske og intense scener. Eg voner Ly finn tilbake til den friske stilen i neste film.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
De uønskede
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Ladj Ly
De uønskede (Orig.tit.: Bâtiment 5)
Med: Anta Diaw, Alexis Manenti, Aristote Luyindula, Steve Tientcheu
Kinofilm frå 24. mai
I ein fransk forstad tek legen Pierre (Manenti) ordførarrolla framom varaordførar Roger (Tientcheu), sjølv om sistnemnde kjenner strøket klart best. Unge Haby (Diaw) er ei populær ung kvinne som hjelper folk med bustadproblem.
Ordføraren vil helst jamne blokka ho bur i, med jorda. Haby lèt seg ikkje pille på nasen. Ho og kameraten Blaz (Luyindula) er rasande, men har ulik strategi. Som i røynda kan konfliktar ta kjapt av.
Finslipt
Då Ladj Ly debuterte som regissør med De elendige i 2019, hylla eg filmen hemningslaust. Han held seg i same strøket, der han vaks opp. Ly forstår problema og politikken. Tematisk ligg De uønskede tett på debuten, sjølv om fokus er dreia over frå politivald og småkriminelle miljø til byutvikling og politikk. Om temaet dels er gentrifisering, er filmen litt for oppussa. Dei ru kantane frå debuten er slipte ned.
«Eg hadde kanskje for høge forventingar til De uønskede.»
Håkon Tveit
Ein høyrer det på musikken med det same: klare signal om dramatikk. Skodespelet er litt tydelegare, replikkane meir finstuderte. Kjensla av melodrama gjer meg mindre engasjert. Når det er sagt, er Haby ein figur eg heiar heilhjarta på, og Anta Diaw er lovande i hovudrolla.
Det er fint å sjå fleksibiliteten til Alexis Manenti, som var hardbarka politi i førre film. Som høgt utdanna ordførar lukkast han i å skape ein heilt annleis figur. Steve Tientcheu spelte gatesmart leiar sist, og han er solid igjen som varaordførar i klem mellom gruppa han høyrer til som barn av afrikanarar, som kom med tomme hender til landet, og den politiske klassen i Frankrike.
Medrekna
I likskap med De elendige har De uønskede fleire samansette figurar. Ly kan nyansar. Til dømes er ikkje alle politifolk skurkar. Ordførar Pierre er den kjipaste. Han viser effektivt korleis feige politikarar tyr til politimakt for å løyse kvar konflikt. Slik mange franske politikarar har gjort, svekkjer han demokratiet ved å stadig utfordre rettane til innbyggjarane.
Filmen har mange trådar. Ein syrisk familie som nett har kome til landet, viser paradoks. Dei er kristne. Politikarane vil helst handplukke kva folk som har rett til å flykte frå krig, basert på religion og hudfarge, nett som i Noreg.
Eg hadde kanskje for høge forventingar til De uønskede. Filmen føyer seg liksom for filmindustrien, med meir konvensjonell stil retta mot trygg rekneskap. Likevel er det mykje bra. Regissøren er faktisk best når han tar i bruk trappegangen for lange, klaustrofobiske og intense scener. Eg voner Ly finn tilbake til den friske stilen i neste film.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
De uønskede
Fleire artiklar
Foto via Wikipedia Commons
«Ørjasæter var fyrst god ven med diktarbroren sin frå Gudbrandsdalen, men så fekk han høyre ting om Aukrust som skar han 'gjenom hjarte som eit tvieggja sverd'.»
Han heitte John Guillot, men skifta namn til Johnnie Allan og blei pub-rockar.
Arkivet: For tida framstår ikkje USA som det lova landet, men hausten for 50 år sidan var Elvis Presley på hitlistene i USA og England med «Promised Land»
Mogleg trasé for jarnbane mellom Narvik eller Bjørnfjell til Tromsø.
«Tanken om å realisera tog til Tromsø gjennom Sverige er på ingen måte ny.»
Daniel Sommer, Johannes Lundberg og Arve Henriksen.
Foto: Kristin Lidell
Fint nordisk samarbeid
Her er det ikkje spor av langhalm.
Polakkane er skumle bridgespelarar. Her frå avslutningsseremonien under World Bridge Games i Buenos Aires nyleg.
Foto: Poli Zolto / World Bridge Federation
Dąbrowskis masurka
For to veker sidan vann Polen gull i det som uformelt blir kalla bridgens olympiade, i Buenos Aires.
Papiravisa