Lytt til artikkelen:

Drama

Regi: Jan Vardøen

Oslo–København

Med: Rudy Claes, Kathrine Thorborg Johansen, Hallvard Holmen, Lars Berge
Kinofilm

Næringslivsparet Linn (Claes) og Ingar (Holmen) spanderer danmarkstur på den tiltrudde tilsette Ingeborg (Johansen) og mannen hennar Tom (Berge). Det er sånn passe hyggeleg, men det viser seg at både Linn og Ingeborg har ein baktanke med turen.

PK?

Som med alle filmar, men spesielt i kammerdrama, kviler heilskapen i filmen tungt på manus og skodespelarar. Her er fire personar som skal dra det heile i land ved hjelp av ord og fakter. Det lukkast dei til dels med i Oslo–København.

Sidan skodespelarane er krediterte som medmanusforfattarar, kan det tyda på at mykje er improvisert. Det vert ein del overdriven eh-ing og stotring, noko som verkar meir påfallande enn som naturleg snakkeflyt. Det er også påfallande at Tom, som skal vera gjennomsyra politisk korrekt og fullstendig på nett med alle dagens problemstillingar, masar i veg om barn til Ingar, utan å vita at dei har slite med å få eigne ungar. Og her er kjernen i filmen: Kor langt er ei kvinne villig til å gå for å få sitt eige, biologiske barn?

Hakket opp

Ved å ta for seg surrogati har regissør Jan Vardøen valt eit tema for denne filmen som vil vera interessant for mange. Dei som er imot surrogati, får i alle fall skikkeleg støtte for at det berre er kapitalismens klør som rår her, altruisme kan utnyttast, så ikkje la deg lura. Det andre er at om kvinner får for mykje råderett over eigen kropp, så er menn berre reduserte til ein evolusjonær leivning.

Eigentleg tenkjer eg at det ikkje ligg nokon klar agenda bakom, det er berre lettvint å spinna rundt temaet, lett å laga spetakkel og lett å velja side. Det hadde kledd rollefigurane å vera hakket meir nyanserte. Særleg Ingar vert så einsidig lite likandes og blærete at det vert vanskeleg å ta han alvorleg, utan at eg ler av han heller.

Av Vardøens sprikande produksjonar dei siste åra synest eg likevel Oslo–København er meir velluka enn til dømes Det norske hus (2017) og debutfilmen Lyset i Lofoten (2014). Eit uventa, nytt irritasjonsmoment er usedvanleg sjuskete teksting. Kanskje Vardøen brukte opp heile budsjettet på John Christian Rosenlund på filmfoto, som er nydeleg og lyfter filmen mange hakk.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.