Dramakomedie

Regi: Frøydis Fossli Moe

Fuckings bygda

Med: Mina Dale, Vilde Moberg, Gard Løkke, Maria Wiik
Kinofilm

Unge Mariam (Dale) herjar på i hovudstaden, men må venda tilbake til bygda då systera Katrine (Moberg) ein dag ringjer. Grunnen? Urna til faren vart forbytt då dei hadde gravferd for tre år sidan.

Idyll-dall

Å, som eg lengtar etter sommaren når eg ser denne filmen! Det er som om lukta av granbar, lyng og blomar kjem gjennom lerretet. Bygda lengtar eg òg etter, både mi eiga og det som skulle gjera at ein film får tittelen Fuckings bygda. Om du no tenkjer på den gamle Lukas Moodyson-klassikaren Fucking Åmål (1998), er det forståeleg, men dei har særs lite med kvarandre å gjera, sjølv om dei kunne hatt overlappande tematikk og til tider har det.

Der filmen til Moodyson verkeleg får meg til å tenkja «fuckings bygda», er det gjort forbausande lite ut av dette i Fuckings bygda. Ja, me skjønar at Mariam har eit anstrengt forhold til Gudbrandsdalen, såpass at all dialekt har forsvunne på tre år og ikkje blir ørlite vekt til live når ho kjem heim att. Men det er også bygdeskildringar som uteblir nok til at eg stussar på at bygda er så fuckings – systera bur i eit idyllisk moderne hus som teke ut frå eit arkitektblad, venene Ask og Siri er også idylliske og moderne og som tekne ut frå ein Instagram-konto. Det er ikkje mykje bakstreversk bygd over noko – det mest bygdis-aktige er Mariam sjølv, med sitt hardnakka forsøk på å ikkje vera bygdis. Og akkurat det er for så vidt ganske truverdig.

«Fuckings bygda kjennest som ein sjanse som glapp.»

Ingen røyk

Regissør og manusforfattar Frøydis Fossli Moe har vunne prisar både for denne og for kortfilmane sine før. Dei er fine, dei to systrene som berre har kvarandre, i spelefilmdebuten til Moe. Eg kunne tenkja meg å vita meir om dei. Det er ingenting i vegen med å lesa mellom linjene, men her er det mykje linjeskift og mindre tekst. Det er lite utvikling i personlegdomane, alt snakk og kjekling fører ikkje til meir forståing. Me skjønar jo at dei skal vera ulike, men kor er djupna?

I staden har dårlege vitsar fått god plass, i tillegg til relativt innhaldslaus dialog som bidreg lite til å kasta lys over fortida og den kan henda/ tydelegvis høgt elska far deira. Gitarspeling i naturen gjev meg ekte assosiasjonar til ei svunnen ungdomstid, fordi me alt då gjorde narr av nettopp det å dra fram gitaren i fylla, som om det nokosinne var ein god idé. Det funkar heller ikkje på film i 2024, viser det seg.

Det er også tydeleg at røyking på film er in igjen, berre då synd at det ser ut som Mariam, som tydeleg skal vera ein innbarka røykjar, verkeleg ikkje kan røykja ... (helsing gamal bygdis). Det kunne vore opptakten til så mykje, men Fuckings bygda kjennest som ein sjanse som glapp, ei historie me berre fekk sjå overflata på, om enn ei fin og sommarleg overflate.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.