Sentimental slakt
Pig kjem til kort som kulinarisk kultfilm med Nicolas Cage.
Rob (Nicolas Cage) bur i skogen saman med grisen Apple, som er god til å snuse fram trøflar.
Foto: Another World Entertainment
Drama
Regi: Michael Sarnoski
Pig
Med: Nicolas Cage, Alex Wolff, Adam Arkin
Kinofilm
Rob (Cage) bur i skogen i Oregon med grisen sin. Grisen er grådig god til å finne trøflar. Stundom kjem ein fyr innom for å kjøpe trøflar av Rob. Slik held han liv i seg. Ein dag blir han angripen av maskerte folk som stel den verdifulle grisen. Rob legg ut på tokt til den kulinariske høgborga Portland for å finne grisen og kanskje få hemn.
Gullbur
Pig opnar med kjekke scener der grisen og Nicolas Cage kosar seg i samspel. Ein anar konturane av ein stillfaren kultfilm. Dette håpet svinn raskt og sikkert. Debutantregissør Michael Sarnoski brukar Cage i ei sentimental smørje. Cage har blitt ein kulthelt dei siste åra med sprø roller som har gjeve han ryet frå byrjinga av karrieren tilbake.
Seint på åttetalet sikra roller i Arizona Junior av Coen-brørne og Wild at Heart av David Lynch popularitet hjå filmnerdar. Seinare spelte Cage i strigla storfilmar, men nerdane fekk hemn då han briljerte i hemningslause Mandy av Panos Cosmatos i 2018. Pig verkar medvite å bygge på dette biletet av Cage som outrert actionfigur, men denne versjonen er veik.
Svinaktig skuffa
Eg veit å setje pris på filmar som går sakte, men her dveler eg meir ved irritasjonsmomenta. Det kryr av dårleg skodespel i biroller. Nicolas Cage verkar heller ikkje inspirert. Dialogen er dels platt, dels pompøs. Ein ser replikkane koma til liks med handlinga. Det overraskar kor lite krut dei har å koma med.
Alt luktar B-film. Sakte film på dramatisk grinescene toppar alt. Rob skulle heller vore på eit rått hemntokt. I staden vil han overtyde både den skitne undergrunnen og den glatte fasaden i Portland om at dei har gløymt dei ekte kjenslene. Dei kan prisen, men forstår ikkje verdien, veit du!
Ikkje veit Sarnoski verdien av gris på kinolerret. Tittelen er reinaste «ikkje tenk på ein rosa elefant». Eg saknar støtt grisen og skulle heller sett Gunda igjen. Her manglar den koselege gryntinga til purka frå Grøstad. Her manglar den estetiske eksessen frå parodisk og skamlaust mandige Mandy. Her manglar sjarmen og humoren frå kinoaktuelle Trøffeljegerne fra Piemonte. Pig skuffar.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Michael Sarnoski
Pig
Med: Nicolas Cage, Alex Wolff, Adam Arkin
Kinofilm
Rob (Cage) bur i skogen i Oregon med grisen sin. Grisen er grådig god til å finne trøflar. Stundom kjem ein fyr innom for å kjøpe trøflar av Rob. Slik held han liv i seg. Ein dag blir han angripen av maskerte folk som stel den verdifulle grisen. Rob legg ut på tokt til den kulinariske høgborga Portland for å finne grisen og kanskje få hemn.
Gullbur
Pig opnar med kjekke scener der grisen og Nicolas Cage kosar seg i samspel. Ein anar konturane av ein stillfaren kultfilm. Dette håpet svinn raskt og sikkert. Debutantregissør Michael Sarnoski brukar Cage i ei sentimental smørje. Cage har blitt ein kulthelt dei siste åra med sprø roller som har gjeve han ryet frå byrjinga av karrieren tilbake.
Seint på åttetalet sikra roller i Arizona Junior av Coen-brørne og Wild at Heart av David Lynch popularitet hjå filmnerdar. Seinare spelte Cage i strigla storfilmar, men nerdane fekk hemn då han briljerte i hemningslause Mandy av Panos Cosmatos i 2018. Pig verkar medvite å bygge på dette biletet av Cage som outrert actionfigur, men denne versjonen er veik.
Svinaktig skuffa
Eg veit å setje pris på filmar som går sakte, men her dveler eg meir ved irritasjonsmomenta. Det kryr av dårleg skodespel i biroller. Nicolas Cage verkar heller ikkje inspirert. Dialogen er dels platt, dels pompøs. Ein ser replikkane koma til liks med handlinga. Det overraskar kor lite krut dei har å koma med.
Alt luktar B-film. Sakte film på dramatisk grinescene toppar alt. Rob skulle heller vore på eit rått hemntokt. I staden vil han overtyde både den skitne undergrunnen og den glatte fasaden i Portland om at dei har gløymt dei ekte kjenslene. Dei kan prisen, men forstår ikkje verdien, veit du!
Ikkje veit Sarnoski verdien av gris på kinolerret. Tittelen er reinaste «ikkje tenk på ein rosa elefant». Eg saknar støtt grisen og skulle heller sett Gunda igjen. Her manglar den koselege gryntinga til purka frå Grøstad. Her manglar den estetiske eksessen frå parodisk og skamlaust mandige Mandy. Her manglar sjarmen og humoren frå kinoaktuelle Trøffeljegerne fra Piemonte. Pig skuffar.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Alt luktar B-film. Sakte film på dramatisk grinescene toppar alt.
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.