Drama

Regi: Kenneth Branagh

Belfast

Med: Jude Hill, Caitriona Balfe, Jamie Dornan, Judi Dench, Ciaran Hinds

Det er 1969 i Belfast, og brått er det full furore i gata der Buddy (Hill) bur saman med mor (Balfe), bror og far (Dornan) når han ikkje er i England på jobb. Det er starten på den langvarige triste konflikten mellom protestantar og katolikkar i Nord-Irland, The Troubles, sett gjennom auga til ein riktig liten gladgut.

Teater på film

Med eit underleg sveip over Belfast i notida landar kameraet til slutt over ein graffitimåla murvegg og rett inn i det svartkvite sekstitalet til tonane av Van Morrison og Them, som passande skal vera tonefølgje til resten av filmen. Eg er ikkje begeistra for Van Morrison, om nokon lurte. Eg er heller ikkje begeistra for filmar som ser ut som dei er eit teaterstykke, alt frå kulissar til kostyme til koreografi til replikkar til karakterar så klisjéaktige at eg blir matt.

Søt lyslugg kviler hovudet på skakke i hendene mens han seier «eg har visst fått for mykje Gud for ein dag» – og dei vaksne ler mens dei ristar på hovudet og ser på kvarandre.

Dei som derimot har late seg begeistra, er jurymedlemmene til årets Oscar, som om mogleg undergrev sin eigen relevans endå meir enn før ved å lønna denne søtsuppa til teatermannen Kenneth Branagh, som etter mitt syn ikkje har noko som helst bak kamera å gjera. Belfast viser dette tydelegare enn noko anna han har gjort.

Plettfri trøbbel

Ein skulle tru at byen Belfast på denne tida var ein ganske ruskete affære, men gjennom Branaghs linse er det så ryddig og reint at rotet ser dandert ut. Til og med rynkene til Judi Dench ser ut til å ha fått ei overhaling.

Det totale fråværet av spontanitet, sjølv frå Dame Judi, gjer at eg berre blir sitjande og sjå etter opplagde detaljar. Sjå, der pussar bestefar på ein ridesal, og der gnikkar han litt på ein lest. Mens far fortel ein vits, ser alle mot han til poenget er framlagt, før dei alle ler med open munn på nøyaktig same tid.

Og det mest avslørande av alt: Ikkje ein tent røyk i mils omkrins. Det er bra jobba at Belfast får The Troubles til å verka nærast koseleg i staden for ein blodig og grufull strid ein ikkje på noko tidspunkt burde glorifisera under nostalgiens falske lys.

Om det var meininga å få fram solidariteten og naboskapet som trass alt tredde fram, så vert dette drukna i platte heltedådar og ryddige rampestrekar. Kenneth Branagh kan nok gøyma seg lenge bak argumentet at det å reisa frå Belfast som niåring, var sjølvopplevd, men det blir ikkje bra film av det av den grunn. Langt ifrå.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.