Dramakomedie

Regi: Martin McDonagh

The Banshees of Inisherin

Med: Colin Farrell, Brendan Gleeson, Kerry Condon, Barry Keoghan
Kinofilm

Einfaldige Pádraic (Farrell) er bestevenn med Colm (Gleeson). Trur han. Brått ein dag vil ikkje Colm så mykje som opne døra for han. Han ber jamvel kameraten om å ikkje snakke til han. Elles blir det blodige konsekvensar. Colm er olm. Den flinke felespelaren truar med å klippe av seg ein finger for kvar gong den tidlegare kameraten freistar å prate med han. Sjokk og vantru pregar grenda og puben.

Folk og fe

Ein treng knapt ha tilsett nokon til å passe på kameraet for at dei små øyene utanfor vestkysten av Irland skal sjå spektakulære ut. Grøne enger, svarte knausar og hav som brusar friskt, er flott. Fleire filmar burde sjølvsagt òg ha med eit esel på rollelista. Eselet Jenny står ikkje tilbake for dei fire tofotingane som alle har fått sin Oscar-nominasjon for skodespel.

Colin Farrell spelar på sine komiske strengar som naiv og grei gut. Brendan Gleeson er ein briljant grinebitar som er godlynt i rett selskap. Kerry Condon er knakande god som systera til Pádraic, ei skarp dame som helst vil vekk frå den forblåste øya. Barry Keoghan må ta til takke med ei rolle som bygdetulling. Figuren gjev ikkje rom for at kan gjere si beste rolle, trass i Oscar-nominasjon. Filmen er nominert til heile ni statuettar og ligg altså godt an til å bli hugsa som ein stor film.

Grei eller viktig

Colm poengterer at folk minnest Mozart, men ingen blir hugsa for å vere snill. Debatten mellom dei to kling av Scooter: Det er greitt å vere viktig, men er det kanskje viktigare å vere grei? The Banshees of Inisherin er meir enn grei underhaldning. Eg humra støtt og stadig. Humoren blir gradvis mørkare. Låtten sit snart fast i halsen. Ein blir tidsnok trist.

Trass i flotte bilete og skråblikk er Irland på tampen av borgarkrigen i 1923 eit mørkt miljø. Historia tar krumspring mang ein gong. Det er kjekt og engasjerande. Ein kjenner att heisaturen av lått og mørke frå førre film, Three Billboards Outside Ebbing, Missouri, som òg gjorde det stort på Oscar-fronten. Filmane er ikkje meisterverk, men Martin McDonagh er god til å få folk til å le og bli lei seg. Det er prisverdig.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.