Drama

Regi: Kôji Fukada

Love Life

Med: Fumino Kimura, Kento Nagayama, Atom Sunada
Kinofilm

Det er duka for feiring av både vesle Keita og bestefaren i den vesle leilegheita. Stemninga er trykt, sidan Jiro (Nagayama) berre er stefar til Keita, som Taeko (Kimura) har frå eit tidlegare ekteskap. Foreldra hans klarar ikkje heilt å skjula at dei kjenner seg som ste-besteforeldre. Så skjer ei katastrofal ulukke som skal snur opp ned på heile tilværet, særleg då Park (Sunada), den biologiske faren til Keita, dukkar opp etter å ha vore vekke i fleire år.

Biologikken

«La oss berre få eit ekte barnebarn», seier svigermor til Taeko. Svigerfar har akkurat samanlikna Taeko med ei gjenbruksvare, sidan ho hadde eit barn då ho gifta seg med sonen hans. Svigermor kjeftar på han, men kva hjelper det når ho så opplagt avslører kva ho eigentleg kjenner på sjølv? Det er ikkje hyggeleg å sjå på, dette. Dei gamaldagse haldningane står i kontrast til den rause innstillinga Jiro har til å fullt ut vera far for Keita. Difor verkar det ekstra sårt at når Park, den tilsynelatande ubrukelege lasaron-eksen brått kjem inn i biletet, spelar brått biologien inn også i tankesettet til Taeko. Kor blir det plass til farskjenslene til Jiro oppi dette? Kor blir det plass til sorga? Dei kjennest framande, reaksjonsmønstera med alle sine japanske ritual, men under overflata ligg djupe, vonde kjensler så universelle som berre kjærleiken til eit barn kan vera.

Musikken

Det er ikkje lett å oppsummera Love Life. Her skjer så mykje at det til tider nesten vert såpeoperaaktig, utan at det er det som er hovudinntrykket av filmen samla sett. Til det er både tema og stil for alvorleg og nedtona. Med alle dei stadig nye store problemstillingane landar eg på det som vel kan kallast noko så konvensjonelt som eit tankevekkande drama, berre ikkje av den sakte, dvelande sorten. Ikkje minst er Love Life av den velspelte sorten – her er verkeleg kjensla av å vera til stades på ekte, alt frå vesle Keita som vimsar glad rundt, til den usedvanleg bra koreograferte kattepusen! Lydsporet er i grenseland såpeglatt, og samtidig – for nokon som elska gitarist Pat Metheny som tenåring – er dei velkjente nittitalstonane som følgjer den store popdivaen Akiko Yanos vokal, rørande på ein måte som eg kan tenka meg vil ha minst den effekten på sjåarar på min alder i Japan. Det er også songen «Love Life» som har gjeve tittel til filmen, så regissør Fukada spelar bokstaveleg talt på sentimentale strenger. Likevel styrer han elegant unna eindimensjonale rollefigurar utan eiga retning, og resultatet er ei på same tid nøktern og kompleks historie om mange slags kjærleiksliv.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.