Drama

Regi: Guro Bruusgaard

Han

Med: Johannes Joner, Emil Johnsen, Frank Werner Laug, Laila Goody
Kinofilm

Ein nesten gamal, ein relativt ung og ein komande mann slit med mannsrolla. Regissør Petter (Joner) fekk avslag på eit filmprosjekt, arbeidsledige Emil (Johnsen) kjenner seg misforstått og sett ned på av alt og alle, og Harald (Laug) finn seg ikkje til rette verken på barneskulen eller heime.

Mannifest

Motgang skapar ikkje gode menneske, og minst av alt gode menn, trur eg me seier moralen her er.

Allereie frå starten uttrykker den godt vaksne Petter at han støttar kvinner bak kameraet, som den moderne kulturmannen han er, og dermed skjønar me at viss det er éin ting han ikkje er, er det moderne.

Då han mistar pengestøtta til prosjektet sitt om Fridtjof Nansen, kan henda fordi ei dame fekk støtte og ikkje han, er passet hans utvitydig påskrive, og den nagande kjensla melder seg: No må eg sitta i nitti minuttar og sjå sinte menn som er bitre på kvinner.

Sjølv om det viser seg å stemma, er det interessant å følgja dei tre frustrerte karane. Kanskje uunngåeleg er det yngstemann eg får mest vondt av. Og her er ikkje regissør og manusforfattar Guro Bruusgaard nådig, verken mot kvinner eller menn. Klisjeen om at unge gutar treng eit mannleg førebilete, er klistra på som om det var KrF som hadde tinga reklameplass. Heldigvis får ikkje den usympatiske, overbeskyttande åleinemora (særs godt spelt av Laila Goody) udelt skulda for å ha potensielt skapt ein pøbel og det som verre er. Fedrar som skal starta kull nummer to med yngre damer, bør også sjå seg i spegelen eit par gongar ekstra.

Eg skulle ønskt meg noko meir nyansert enn dette, sjølv om karakteristikkane har rot i røynda.

Tematisk verkar Han både dagsaktuell og samtidig noko datert. Ikkje at det ikkje framleis er viktige saker, men dørene er temmeleg opne, så relevansen verkar berre halvvegs. Det betyr ikkje at filmen er dårleg, for det er han ikkje.

Modig

Tvert imot, det er nokre skodespelarprestasjonar og dialogar som får meg til å jubla, til å få tiltru til at det går an å laga overtydande drama på norsk (sjølv om ei av dei som verkeleg skin, er svenske Ylva Gallon, som spelar kona til Petter).

Det er eit par brestar i forløpet som gjer at eg av og til stussar, men eg legg godviljen til og tenkjer at alt i alt er det ikkje ofte eg gler meg over ein film som både er ubehageleg samfunnskritisk og har ei handling som gjer at eg lurar på kva som skal skje til slutt.

Eg vil også seia det er ein modig film, sidan det vanskeleg skal gjerast å ikkje tenka at vesle Harald kunne førestilla ein viss norsk terrorist og såleis rører ved skrekken vår: at det sit fleire sinte, unge gutar som skal bli sinte, unge menn. At dei til slutt blir sinte, gamle menn er kanskje ikkje like skummelt, berre utruleg nedslåande.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.