Svanesong for storkar
Quentin Tarantino tek seg god tid til å hylle svunne, stilfulle tider.
Brad Pitt, Leonardo DiCaprio og Al Pacino i den nye Quentin Tarantino-filmen, som har ein tittel som hyllar Sergio Leone.
Foto: Andrew Cooper / Sony / SF Studios
Drama
Regi: Quentin
Tarantino
Once Upon a Time in Hollywood
Med: Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie
Fiktive Rick (DiCaprio) er ei falmande westernstjerne som rullar med stuntmannen sin, Cliff (Pitt), i Hollywood i 1969. Agenten vil at Rick skal reise til Italia for å vere stjerne i spagettiwestern heller enn skurk i USA. Gamaldagse Rick ser det som ein nådestøyt og freistar drukne karrierekrisa i sprit. Naboane Sharon Tate og Roman Polanski er den nye vinen.
Jubileum
Filmen ser sanneleg bra ut. Som vanleg har Tarantino brukt god gamaldags 35mm-film. Blandinga av fjernsynsbilete og filmklipp med solid rekonstruksjon gjer seg. Alt er stilig. Tarantino har alltid vore ein nostalgisk filmnerd. Hint kryr til eitt og hitt i hollywoodsk historie. Tittelen hyllar Sergio Leone, og lydsporet er tettpakka av fengande slagerar. Filmen er reine femtiårsjubileet for 1969. Alle er inviterte. Ein haug stjerner stiller opp i små roller, frå Al Pacino og Kurt Russell til Dakota Fanning og Lena Dunham. Som i mange jubileum vil alle feste, men innhaldet spriker.
Scenesamling
Strukturen er slapp. Historia til Sharon Tate vantar djupn og verkar festa på for å vise miljøet. Ein del scener tek lengre tid enn naudsynt og er lite poengterte. Som tidsbilete lukkast filmen i å få fram ei stemning, men strammare saks i klippen hadde høvt. Scener der pastisjperfeksjonisten Tarantino trenger seg på, er best.
Pitt på visitt i eit skummelt hippiekollektiv er forma som ei klassisk westernscene på flott vis. DiCaprio i passiar med ein åtteåring som forklarar teknikkar ho har frå «method acting», er òg kjekt. Vel tolmodig tidsbruk og avslappa stemning inneber ikkje at det ikkje blir blod. Tarantino er framleis Tarantino. Det nye er at mimringa er meta på ein meir eksplisitt og mindre effektiv måte enn vi er vane med frå den røynde rebellen som no står utan Harvey Weinstein. Slik Hollywood endra seg med framveksten av nye stemmer med filmar som Easy Rider i 1969, står ein kanskje på terskelen til ei ny tid no. Rørsler ropar om endring. Ein av filmscenas storkarar ser seg no sjølv i spegelen med Once Upon a Time in Hollywood, ein film som er eit langt gløtt på svanesongen for sekstitalets filmbransje.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Quentin
Tarantino
Once Upon a Time in Hollywood
Med: Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie
Fiktive Rick (DiCaprio) er ei falmande westernstjerne som rullar med stuntmannen sin, Cliff (Pitt), i Hollywood i 1969. Agenten vil at Rick skal reise til Italia for å vere stjerne i spagettiwestern heller enn skurk i USA. Gamaldagse Rick ser det som ein nådestøyt og freistar drukne karrierekrisa i sprit. Naboane Sharon Tate og Roman Polanski er den nye vinen.
Jubileum
Filmen ser sanneleg bra ut. Som vanleg har Tarantino brukt god gamaldags 35mm-film. Blandinga av fjernsynsbilete og filmklipp med solid rekonstruksjon gjer seg. Alt er stilig. Tarantino har alltid vore ein nostalgisk filmnerd. Hint kryr til eitt og hitt i hollywoodsk historie. Tittelen hyllar Sergio Leone, og lydsporet er tettpakka av fengande slagerar. Filmen er reine femtiårsjubileet for 1969. Alle er inviterte. Ein haug stjerner stiller opp i små roller, frå Al Pacino og Kurt Russell til Dakota Fanning og Lena Dunham. Som i mange jubileum vil alle feste, men innhaldet spriker.
Scenesamling
Strukturen er slapp. Historia til Sharon Tate vantar djupn og verkar festa på for å vise miljøet. Ein del scener tek lengre tid enn naudsynt og er lite poengterte. Som tidsbilete lukkast filmen i å få fram ei stemning, men strammare saks i klippen hadde høvt. Scener der pastisjperfeksjonisten Tarantino trenger seg på, er best.
Pitt på visitt i eit skummelt hippiekollektiv er forma som ei klassisk westernscene på flott vis. DiCaprio i passiar med ein åtteåring som forklarar teknikkar ho har frå «method acting», er òg kjekt. Vel tolmodig tidsbruk og avslappa stemning inneber ikkje at det ikkje blir blod. Tarantino er framleis Tarantino. Det nye er at mimringa er meta på ein meir eksplisitt og mindre effektiv måte enn vi er vane med frå den røynde rebellen som no står utan Harvey Weinstein. Slik Hollywood endra seg med framveksten av nye stemmer med filmar som Easy Rider i 1969, står ein kanskje på terskelen til ei ny tid no. Rørsler ropar om endring. Ein av filmscenas storkarar ser seg no sjølv i spegelen med Once Upon a Time in Hollywood, ein film som er eit langt gløtt på svanesongen for sekstitalets filmbransje.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Stølspurka og dei to grisungane. Enno er alt berre velstand.
Alle foto: Svein Gjerdåker
Soga om stølspurka
Verdas mildaste purke var med på stølen. Det gjekk ikkje som planlagt.
Israelske soldatar på veg inn i nabolaget Shijaiyah i Gaza by for å fordrive fleire hundre palestinarar til ein ukjend stad nord på Gazastipa.
Foto: Moti Milrod / Haaretz / AP / NTB
Ramsalt kritikk av Israels krig i Gaza
Molok er ein page-turner med hendingar som skakar lesaren.
Gassleidningar i Moldova. Landet risikerer ei energikrise til neste år.
Foto: Aurel Obreja / AP / NTB
Moldova i skvis
Frå 1. januar kjem det ikkje meir gass til Europa gjennom Ukraina. Det kan bli alvorleg for energitryggleiken i Moldova.
Gatekunsten på denne muren i Kyiv er basert på kunsten til Marija Prymatsjenko, som ukrainarane no omfamnar.
Foto via Wikimedia Commons
Naiv kunst og nøktern røyndom
Dei naivistiske dyrefigurane til Marija Prymatsjenko har blitt viktige for gjennomsnittsukrainaren, som kjempar vidare i trua på mirakel.
I november 2017 besøkte president Donald Trump kollegaen Xi Jinping i Beijing. Same året tok handelskrigen mellom USA og Kina til.
Foto: Damir Sagolj / Reuters / NTB
Det som kjem etter globaliseringa
35 år etter at Berlinmuren fall og liberalismen såg ut til å ha vunne, reiser tollmurane seg i verda.