Til siste andedrag
Undine er fascinerande, vakker og ujamn.
Paula Beer spelar historikaren Undine som lever med ein gammal myte.
Foto: Christian Schulz
Drama
Regi: Christoph Petzold
Undine
Med: Paula Beer, Franz Rogowski, Jacob Matschenz
Kinofilm
På ein kafé i Berlin sit Undine (Beer) og blir dumpa av Johannes (Matschenz) før ho må hasta vidare for å halda ei omvisning på eit historisk bymuseum. Tilbake på kafeen etter omvisninga er Johannes vekke, medan ein av dei ho heldt føredrag for, dukkar opp og vil snakka med henne. Og brått er Christoph (Rogowski) den nye, store kjærleiken hennar.
Fabel-aktig
Det er tydeleg at Undine har eit eller anna intenst behov for eit eller anna. Ei undine er eit nymfevesen, skildra i litteraturen som ei slags havfrue som treng å finna ein menneskepartnar sidan ho sjølv ikkje har sjel. «Om du forlèt meg, må du døy», er orda ho serverer Johannes før ho må gå. Så går det om lag ein time før yrkesdykkaren Christoph ramlar inn i livet hennar og all normalitet opphøyrer.
Dei som såg førre filmen til regissør Christoph Petzold, Transit (2018), veit at det normale heller ikkje er noko han er særleg oppteken av. Men der Transit var eit fascinerande eksperiment der den andre verdskrigen blir blanda med notid, heller Undine over i meir fantastiske retningar à la Jean-Pierre Jeunet.
Ikkje dermed sagt at det er noko søtt, romantisk drama som Den fabelaktige Amélie fra Montmartre (2001) eller mørkt og absurd som De fortapte barns by (1995), men det er greitt å ikkje tru at det er noko rett-fram-drama. Her kan alt skje, og det gjer det for så vidt.
Friskt
Undine er vakkert filma, særleg dei rolege undervasscenane. Det er som ein trekkjer pusten under vatn heller enn på overflata, der realitetane kranglar om å gå i vegen for kvarandre. Over store delar av filmen ligg Bachs pianomusikk, også denne som roande verkemiddel. Ikkje at desperasjonen til Undine verkar hektisk, heller vedvarande intens.
Filmen er jamt over nærast litt treig, trass i at eg heile tida lurar på kva som skjer. Det er noko distansert og hoppande som gjer at eg føler det ikkje heilt flyt, at eg ikkje heilt vert klok på mine eigne kjensler. Likevel er det langt mellom så fascinerande, rare og samstundes tilgjengelege filmar, og det er noko med stemninga i Undine som kjennest utfordrande på ein forfriskande måte.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Christoph Petzold
Undine
Med: Paula Beer, Franz Rogowski, Jacob Matschenz
Kinofilm
På ein kafé i Berlin sit Undine (Beer) og blir dumpa av Johannes (Matschenz) før ho må hasta vidare for å halda ei omvisning på eit historisk bymuseum. Tilbake på kafeen etter omvisninga er Johannes vekke, medan ein av dei ho heldt føredrag for, dukkar opp og vil snakka med henne. Og brått er Christoph (Rogowski) den nye, store kjærleiken hennar.
Fabel-aktig
Det er tydeleg at Undine har eit eller anna intenst behov for eit eller anna. Ei undine er eit nymfevesen, skildra i litteraturen som ei slags havfrue som treng å finna ein menneskepartnar sidan ho sjølv ikkje har sjel. «Om du forlèt meg, må du døy», er orda ho serverer Johannes før ho må gå. Så går det om lag ein time før yrkesdykkaren Christoph ramlar inn i livet hennar og all normalitet opphøyrer.
Dei som såg førre filmen til regissør Christoph Petzold, Transit (2018), veit at det normale heller ikkje er noko han er særleg oppteken av. Men der Transit var eit fascinerande eksperiment der den andre verdskrigen blir blanda med notid, heller Undine over i meir fantastiske retningar à la Jean-Pierre Jeunet.
Ikkje dermed sagt at det er noko søtt, romantisk drama som Den fabelaktige Amélie fra Montmartre (2001) eller mørkt og absurd som De fortapte barns by (1995), men det er greitt å ikkje tru at det er noko rett-fram-drama. Her kan alt skje, og det gjer det for så vidt.
Friskt
Undine er vakkert filma, særleg dei rolege undervasscenane. Det er som ein trekkjer pusten under vatn heller enn på overflata, der realitetane kranglar om å gå i vegen for kvarandre. Over store delar av filmen ligg Bachs pianomusikk, også denne som roande verkemiddel. Ikkje at desperasjonen til Undine verkar hektisk, heller vedvarande intens.
Filmen er jamt over nærast litt treig, trass i at eg heile tida lurar på kva som skjer. Det er noko distansert og hoppande som gjer at eg føler det ikkje heilt flyt, at eg ikkje heilt vert klok på mine eigne kjensler. Likevel er det langt mellom så fascinerande, rare og samstundes tilgjengelege filmar, og det er noko med stemninga i Undine som kjennest utfordrande på ein forfriskande måte.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Undine er vakkert filma, særleg dei rolege undervasscenane.
Fleire artiklar
Å utvikle søvnframkallande tomatar ved hjelp av genmodifisering er kanskje ikkje å forbetre evolusjonen, skriv Siri Helle.
Foto: Frank May / NTB
Genteknologi til kva bruk?
Teknologi som endrar gen, er komen for å bli. Men treng vi han i matproduksjonen?
Betlehemsstjerna.
Foto via Wikimedia Commons
2024 eller 2031 etter Kristus?
Når blei Jesus fødd? Kva er utgangspunktet for tidsrekninga vår?
Teikning: May Linn Clement
«Jan Ansgar har levd lenge i trua på at han kan finne mandelen like godt som alle andre.»
Foto: Flamme Forlag
Eit dikt om honning
Honningen – flytande, glitrande, gul som sollyset – er både kvardagsleg og heilag.
Fårete blikk: Sjølvsagt ser maten din på deg. Korleis skulle han elles finne vegen til slaktehuset?
Foto: Wikimedia Commons
Papiravisa