Tyggegummiskrekk
Chiffon, glitter og ein haug med gjenferd som vil ha tilgjeving for syndene sine, skapar ein fengande film med tvilsam moral.
Thomasin McKenzie spelar hovudrolla som Eloise.
Foto: Parisa Taghizadeh / Focus Features
Skrekkdrama
Regi: Edgar Wright
Last Night in Soho
Med: Thomasin McKenzie, Anya Taylor-Joy, Matt Smith
Kinofilm
Då Eloise (McKenzie) kjem inn på London College of Fashion, startar to liv for henne: det som ung jente i storbyen og eit parallelliv lagt til London på sekstitalet og alter egoet hennar, Sandie (Taylor-Joy). Men i skuggane lurer dei daude og handlangarane deira.
Edgar Wrong
Last night in Soho er heldigvis ikkje ein musikal, men han oppfører seg litt som ein. Regissør Edgar Wright boltrar seg i glitter og paljettar med sekstitalets songarar som Cilla Black og Dusty Springfield. Ania Taylor-Joy tolkar sjølv Petula Clark-klassikaren «Downtown», medan den rosa chiffonkjolen svingar seg om knea hennar.
Me snakkar med andre ord om milevis frå dei tøysete, lurvete zombiefilmane Wright vart kjend for, med Shaun of the Dead (2004), Hot Fuzz (2007) og World´s End (2013). (Den elendige Baby Driver frå 2017 får han skriva av på tabbekvoten.)
Og medan hovudpersonane hans vanlegvis er drikkfeldige, umodne menn som heller heng på puben eller framfor dataspelet, har han i Last Night in Soho snudd det aldeles om, med yndige damer som drøymer om kjærleik og glamorøse karrierar. Det mest tvilsame: Zombiane her er sjølvpåførte.
Oppmedrivande
Tidleg ser me gjenferdet av mor til Eloise i spegelen, eit frampeik som eigentleg vert hengande uforløyst, etter mitt syn.
I ein skrekkfilm skal me ikkje tolka inn at det går på psykose heller enn å sjå daude folk, men eg klarar ikkje heilt rista ubehaget av meg, ettersom Eloise rører seg mellom røynd og parallellunivers utan at andre levande er innvigde.
Det rustikke loftsrommet med blenkande skiltbelysning inn vindauga skapar stemning, til liks med alle dei nostalgiske sveipa gjennom Londons pubstrødde gater.
Slik sett er Last Night in Soho eit drops for auga, men når underhaldninga inneheld så mange uforløyste, for ikkje å seia tvilsamme konklusjonar, er det med bismak eg oppsummerer ein film eg eigentleg hadde større forventningar til, kjenner eg.
Filmen klarar å riva meg med, men blandinga av overflatisk ungdomsfilm, psykosar og psykoar og hemnmotiv i metooland gjer at eg berre får fortsetja å håpa at Wright får det til neste gong.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Skrekkdrama
Regi: Edgar Wright
Last Night in Soho
Med: Thomasin McKenzie, Anya Taylor-Joy, Matt Smith
Kinofilm
Då Eloise (McKenzie) kjem inn på London College of Fashion, startar to liv for henne: det som ung jente i storbyen og eit parallelliv lagt til London på sekstitalet og alter egoet hennar, Sandie (Taylor-Joy). Men i skuggane lurer dei daude og handlangarane deira.
Edgar Wrong
Last night in Soho er heldigvis ikkje ein musikal, men han oppfører seg litt som ein. Regissør Edgar Wright boltrar seg i glitter og paljettar med sekstitalets songarar som Cilla Black og Dusty Springfield. Ania Taylor-Joy tolkar sjølv Petula Clark-klassikaren «Downtown», medan den rosa chiffonkjolen svingar seg om knea hennar.
Me snakkar med andre ord om milevis frå dei tøysete, lurvete zombiefilmane Wright vart kjend for, med Shaun of the Dead (2004), Hot Fuzz (2007) og World´s End (2013). (Den elendige Baby Driver frå 2017 får han skriva av på tabbekvoten.)
Og medan hovudpersonane hans vanlegvis er drikkfeldige, umodne menn som heller heng på puben eller framfor dataspelet, har han i Last Night in Soho snudd det aldeles om, med yndige damer som drøymer om kjærleik og glamorøse karrierar. Det mest tvilsame: Zombiane her er sjølvpåførte.
Oppmedrivande
Tidleg ser me gjenferdet av mor til Eloise i spegelen, eit frampeik som eigentleg vert hengande uforløyst, etter mitt syn.
I ein skrekkfilm skal me ikkje tolka inn at det går på psykose heller enn å sjå daude folk, men eg klarar ikkje heilt rista ubehaget av meg, ettersom Eloise rører seg mellom røynd og parallellunivers utan at andre levande er innvigde.
Det rustikke loftsrommet med blenkande skiltbelysning inn vindauga skapar stemning, til liks med alle dei nostalgiske sveipa gjennom Londons pubstrødde gater.
Slik sett er Last Night in Soho eit drops for auga, men når underhaldninga inneheld så mange uforløyste, for ikkje å seia tvilsamme konklusjonar, er det med bismak eg oppsummerer ein film eg eigentleg hadde større forventningar til, kjenner eg.
Filmen klarar å riva meg med, men blandinga av overflatisk ungdomsfilm, psykosar og psykoar og hemnmotiv i metooland gjer at eg berre får fortsetja å håpa at Wright får det til neste gong.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.
Papiravisa