Familiefilm

Regi: Cecilie A. Mosli

Tre nøtter til Askepott

Med: Astrid Smeplass, Cengiz Al, Ellen Dorrit Petersen
Kinofilm

Julaftan føremiddag, varmt i stova, framleis i pysjen, stemmene til Knut Risan over den tsjekkiske originallyden og julestemning frå topp til tå: Er du klar for å få ein av våre kjæraste juletradisjonar presentert i ny innpakning?

Språkfin

Eg har ikkje oppretthalde tradisjonen sjølv, så det er utan spesielt aggressiv nostalgi at eg likevel forventningsfull entrar kinosalen. Eller, eg forventar vel strengt talt ikkje så mykje, sidan ei resirkulering av ein så trygg formel i verste fall kan vera skuffande.

Filmen startar med Askepott (Smeplass) som kostar snøen av to gravstøtter midt i øydemarka og ser opp mot himmelen og seier «Ser dokk me?». Astrid S. har overtydd meg på eit blunk! Så sveipar kamera over storslegne Jotunheimen-landskap før me dumpar ned i folkemuseumskulissar, og gode, gamle Tre nøtter til Askepott (1973) nærast er kopiert frå rom til rom.

Men det gjer ingenting! Askepott er sjarmerande ven, stemor (Petersen) er eventyrleg vond, og alle andre fell saumlaust og fint inn, akkurat som dei alltid har gjort – frå stallguten til ugla til prinsen og følgjet hans, inkludert læraren («Deres kongelige høyhet! Hva med leksene?»).

Språket er generelt ikkje vidare modernisert, med unntak av høgst velkomen dialektbruk. Her er ikkje lagt inn dagens slang, sikkert med klok tanke om at lite daterer ein film som språk.

Finfin

Også hovudlinjene i gamleversjonen funkar nesten førti år seinare – Askepott er ei tøff, ung dame med både evner og omtanke: like god til hest og med pil og boge, like dårleg på å vilja tekkast andres dumskap. Og ho er ikkje dummare enn at når ho treffer ein (særs) kjekk, ung mann (Al), som både ynskjer og respekterer ein slik partnar, er det klart ho må prøva kapra han – og vice versa.

Romantikken er lett forståeleg og sjølvsagt eit viktig poeng i eventyra så vel som i filmatiseringa. Og med to så sympatiske, vakre menneske i hovudrollene kan ein fryda seg over at som alltid får dei kvarandre til slutt – og med ein aldri så liten, herleg vri i dei mest avgjerande augeblikka.

Eg vil oppmoda alle fans av 1973-utgåva til å drista seg ut på kino trass i frykta for å bli skuffa. Dette fungerer skikkeleg godt.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturar­beidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.