Vakkert, men vassent
Terrence Malick målar vidare, no på tulleengelsk.
August Diehl spelar den austerrikske bonden som nekta å slåst for Tyskland i andre verds- krigen.
Foto: Reiner Bajo / Twentieth Century Fox / SF Studios
Drama
Regi: Terrence Malick
A Hidden Life
Med: August Diehl, Valerie Pachner
Livet til Franz Jägerstätter (Diehl) fortener filmforteljingar. Den austerrikske bonden nekta å slåst for Tyskland under andre verdskrigen. Den episk orienterte Terrence Malick tar saka i kjend stil.
Stort bilete
Kameraet streifar over slått med ljå i det mest pittoreske alpelandskapet som tenkast kan. Graset vaiar i vinden. Det er vakkert. Fotograf Jörg Widmer speglar stilen til geniet Emmanuel Lubezki etter beste evne, men dei svingande panoreringane i breitt format og nærbileta nedanfrå kjennest etter kvart trauste etter flittige gjensyn med vekslande nivå frå Malick i 2010-åra.
Som ofte før er dimensjonane bibelske. Franz og kona Fani (Pachner) er hardtarbeidande, ærlege og kjærlege. Skal dei ofre alt for å gjere det rette? Dei drøftar drama på død og liv, medan kyrkja og kristendomen står sentralt i biletet, men til liks med musikken blir dialogen ofte for pompøs.
«Raus!»
Overaktive og høgtflygande forteljarstemmer er eit ankepunkt for mange i møte med Malick. Monologane tærer i tre timar. Verst er likevel det at skodespelarane snakkar tulleengelsk med tysk aksent. Eg forstår dei finansielle årsakene, men når fornuftige resonnement og varme kjensler kjem på engelsk, mens hysteri og sinte ordrar blir ropte på tysk, rablar det for meg. Det toppar seg når ein offiser skrik «Raus, traitors!» med parodisk aksent. Moralen blir skylt vekk, og ein gløymer det vakre.
Malick er likevel Malick. Skal du sjå ein ny film frå den presumptivt tyskspråklege verda, er denne hyllesta til moralske menneske betre enn den spekulative, inkjeseiande sanne seriemordarfilmen Den gylne hansken av Fatih Akin. Eg hadde eigentleg likt å sjå ein ung Akin utan pengar frå USA regissere forteljinga om Franz og Fani.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Terrence Malick
A Hidden Life
Med: August Diehl, Valerie Pachner
Livet til Franz Jägerstätter (Diehl) fortener filmforteljingar. Den austerrikske bonden nekta å slåst for Tyskland under andre verdskrigen. Den episk orienterte Terrence Malick tar saka i kjend stil.
Stort bilete
Kameraet streifar over slått med ljå i det mest pittoreske alpelandskapet som tenkast kan. Graset vaiar i vinden. Det er vakkert. Fotograf Jörg Widmer speglar stilen til geniet Emmanuel Lubezki etter beste evne, men dei svingande panoreringane i breitt format og nærbileta nedanfrå kjennest etter kvart trauste etter flittige gjensyn med vekslande nivå frå Malick i 2010-åra.
Som ofte før er dimensjonane bibelske. Franz og kona Fani (Pachner) er hardtarbeidande, ærlege og kjærlege. Skal dei ofre alt for å gjere det rette? Dei drøftar drama på død og liv, medan kyrkja og kristendomen står sentralt i biletet, men til liks med musikken blir dialogen ofte for pompøs.
«Raus!»
Overaktive og høgtflygande forteljarstemmer er eit ankepunkt for mange i møte med Malick. Monologane tærer i tre timar. Verst er likevel det at skodespelarane snakkar tulleengelsk med tysk aksent. Eg forstår dei finansielle årsakene, men når fornuftige resonnement og varme kjensler kjem på engelsk, mens hysteri og sinte ordrar blir ropte på tysk, rablar det for meg. Det toppar seg når ein offiser skrik «Raus, traitors!» med parodisk aksent. Moralen blir skylt vekk, og ein gløymer det vakre.
Malick er likevel Malick. Skal du sjå ein ny film frå den presumptivt tyskspråklege verda, er denne hyllesta til moralske menneske betre enn den spekulative, inkjeseiande sanne seriemordarfilmen Den gylne hansken av Fatih Akin. Eg hadde eigentleg likt å sjå ein ung Akin utan pengar frå USA regissere forteljinga om Franz og Fani.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Israelske soldatar på veg inn i nabolaget Shijaiyah i Gaza by for å fordrive fleire hundre palestinarar til ein ukjend stad nord på Gazastipa.
Foto: Moti Milrod / Haaretz / AP / NTB
Ramsalt kritikk av Israels krig i Gaza
Molok er ein page-turner med hendingar som skakar lesaren.
Gassleidningar i Moldova. Landet risikerer ei energikrise til neste år.
Foto: Aurel Obreja / AP / NTB
Moldova i skvis
Frå 1. januar kjem det ikkje meir gass til Europa gjennom Ukraina. Det kan bli alvorleg for energitryggleiken i Moldova.
Stoltenberg I-regjeringa på Slottsplassen. Dåverande statsminister Jens Stoltenberg og utanriksminister Thorbjørn Jagland står fremst.
Foto: Jarl Fr. Erichsen / NTB
Venstrepopulisme på norsk – en refleksjon
«Ved markedsrettingen og privatisering ga venstresiden delvis fra seg det som hadde vært dens kjennemerke, nemlig å mobilisere staten til fordel for folk flest.»
I november 2017 besøkte president Donald Trump kollegaen Xi Jinping i Beijing. Same året tok handelskrigen mellom USA og Kina til.
Foto: Damir Sagolj / Reuters / NTB
Det som kjem etter globaliseringa
35 år etter at Berlinmuren fall og liberalismen såg ut til å ha vunne, reiser tollmurane seg i verda.
Gatekunsten på denne muren i Kyiv er basert på kunsten til Marija Prymatsjenko, som ukrainarane no omfamnar.
Foto via Wikimedia Commons
Naiv kunst og nøktern røyndom
Dei naivistiske dyrefigurane til Marija Prymatsjenko har blitt viktige for gjennomsnittsukrainaren, som kjempar vidare i trua på mirakel.
Papiravisa