Familiefilm

Regi: Mikal Hovland

Den første julen i Skomakergata

Med: Kaya Ekerholt McCurley, Kåre Conradi, Håkon Seip
Kinofilm

Den folkekjære fjernsynsserien Jul i Skomakergata har fått ein filmversjon med skomakar Andersen (Conradi) og andre figurar frå serien i nye variantar. No er Stine (McCurley) hovudfiguren. Jenta er blindpassasjer og hoppar av toget i Skomakergata ein plass i Gudbrandsdalen. Ho er på rømmen i den første adventstida etter krigen.

Då ho snik seg inn gjennom ei luke i døra hjå skomakar Andersen, er han særs skeptisk og freistar bli kvitt henne. Han går aldri ut, og slepper ingen inn. Ho er standhaftig. Kanskje kan dei to etter kvart dele løyndomane sine og bli venner.

Då NRK ikkje ville vise serien lenger, blei det haraball. Eg veit ikkje om denne filmen er rett medisin for dei som saknar gamle dagar. Her er ingen Tøfflus og ingen Jon Blund. Alle magiske element er vekke.

Nye gamle klutar

Lenkja frå serien til FNs barnerettskonvensjon er òg fjernare når vi treng ho som mest. Andersen har tatt ei sosial kuvending og skyr folk som pesten. Inni er han eigentleg god, sjølv om han har øydelagt forholdet til dottera.

Når alt det er sagt, er dette ein godlynt og i all hovudsak harmlaus film. Den første julen i Skomakergata har distinkt gamalmodig stil og stemning. At biletet frys ved to høve idet forteljaren introduserer ein figur, endrar ikkje det, men er snarare eit malplassert stilbrot stole frå meir idérike filmar.

Trygge rammer

Stine er ei godjente med mykje mot og rausskap med gode dosar arv frå Oskeladden. Kaya Ekerholt McCurley er solid i hovudrolla, og ho får godt følgje av vetle Håkon Seip i rolla som kameraten Jørgen. Forholdet mellom dei to borna er fint skildra.

Kåre Conradi er litt vesal som arvtakar til den varme snikkaren til Henki Kolstad frå originalen. Figurane dei andre skodespelarane skal hanskast med, varierer frå det sjarmerande til det dumme.

Egoisten Tilla Hjul er slett arbeid frå skrivestova. Vel er Sunset Boulevard frå 1950 ein av dei beste filmane i historia, men det er ikkje imponerande å koke opp rolla «gale kvinnfolk som ikkje har skjønt at ho skal rett til den populærkulturelle skraphaugen når ho rundar tretti» i 2023. Borna bør få bryne seg på betre skurkar enn det.

Filmen slår meg elles som tannlaus. Det visuelle uttrykket ser ut som tallause norske juleforteljingar. Innan norsk studiofilm går tankane til stive, trauste filmar som Løvekvinnen. Den første julen i Skomakergata gjev kanskje publikum det dei trur dei vil ha, eit tilbod med låg terskel til ein bodskap om familie, vennskap og samhald. Men kunne dei kravd meir? Eg har gode minne om serien frå barndomen på åttitalet. Eg trur ikkje eg vil hugse denne filmen heilt til påske.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.