Filmfjes

Apropos kunstløp: Denne veka vart Sonja Henie-filmen Isdronningen presentert på Works in Progress på Göteborg Film Fästival. Det er Nordens største filmfestival, med over 450 filmar og 160.000 publikummarar. Isdronningen har vore under arbeid sidan 2011, med Anne Sewitsky i regissørstolen. Som mor til Tonya Harding sa i I, Tonya: «Do you think Sonja Henie had a loving mother?» Det gjenstår å sjå. Filmen skal ha premiere i løpet av 2018.

B.A.

Sjå på nett no

Ikkje alt finst på nettet: Eg har leita og leita etter Robert Altmans fabelaktige Short Cuts for å visa ein ven. Filmen finst ikkje på verdsveven. Ikkje lovleg iallfall. Ein plass i barndomsheimen finst han på eit dårleg VHS-opptak. Heilt tilfeldig såg eg filmen i den imponerande DVD-samlinga til dei eg budde hjå i Tromsø under TIFF, og fekk låna han med meg. Tre timar med aldeles eineståande underhaldning var verdt frustrasjonen og leitinga, både for meg og veninna mi. Eg ser (på nettet) at dei har han på Deichmanske, forresten.

B.A.

Tre på topp

Franske komediar, for visst kan gallarane få låtten til å gjalle.

1) Playtime, Jacques Tati 1967. Geniet Tati kunne fylt lista aleine. Forma er fantastisk framandgjerande. Dei futuristiske bygningane i forstaden utanfor Paris gjev rom for eit moderne meisterverk.

2) De andres smak, Agnès Jaoui 2000. Denne komedien blir visst vist på sosiologistudium for å forklare Bourdieu og omgrepet kulturell kapital. Å lære med lått er lurt.

3) The Artist, Michel Hazanavicius 2011. For å få Oscar for beste film i 2012 med ein fransk film i svart-kvitt som stort sett er stum, må du gjere mykje rett.

H.T.