Filmfjes

Det skal seiast at eg vart noko skuffa over sesong 4 av Arrested Development. Når Netflix no annonserer at det blir eit femte gjensyn, merkar eg at fjeset eg gler meg mest til å sjå igjen, er fjeset til Jessica Walter, betre kjent som Lucille Bluth. Ho er berre fantastisk morosam og totalt vedunderleg. Walter har stort sett jobba i TV heile den lange karrieren, utvilsamt toppa med rolla som tidenes verste mor. Så eg gler meg likevel!

B.A.

Sjå på nett no:

(Netflix) Av og til skal ein høyre på fjortistanteungane sine. «Du mååå sjå Riverdale!» TV-suksessen byggjer på teikneserien om Archie, som eg kjenner såpass til at eg ikkje hadde tenkt at det var noko eg måtte sjekka ut. Men som spenningsserie, TV-drama og til ei viss grad sosial kommentar, fungerer det slett ikkje så verst, også for godt vaksne sjåarar. At ungane tek alle dei mange vaksne referansane til film, musikk, litteratur og populærkultur, tvilar eg på, men det er uansett eit positivt teikn at desse vert blanda inn og kanskje oppdreg endå ein generasjon med nerdar.

B.A.

Tre på topp

Ane Dahl Torp fekk ei velfortent Gullrute for Heimebane i helga. Her er tre filmar ho har gjort ein god jobb i:

1) Som du ser meg. Dag Johan Haugerud 2012. Torp er berre éi av eit rått rollegalleri i denne strålande innsiktsfulle og underhaldande filmen.

2) Bølgen. Roar Uthaug 2015. Ho er òg dyktig i den effektfulle kassasuksessen om ei flodbølgje som rammar Geirangerfjorden.

3) 1001 gram. Bent Hamer 2014. Kanskje dette ikkje er den beste filmen til stilsikre Bent Hamer, men den snodige humoren hans og ei sterk Ane Dahl Torp er ein flott kombinasjon.

H.T.