Filmfjes

Siste nytt frå feministsladderfronten: Steven Spiel­­­berg har no gått ut og sagt at det er godt mogleg at den neste Indiana Jones kan bli ei Indiana Joan. Alt er mogleg, sjølv om det nok får motbør. Det gjenstår å sjå kva som skjer, dette er i skrivande stund rykande ferskt sladder. I mellomtida får du sjå det tøffe fjeset til Joan Crawford. Ho kunne vore aktuell hadde ideen kome for – sei – 80–90 år sidan.

B.A.

Sjå på nett no

(NRK) Som ein hyppig brukar av Facebook var det så vidt eg orka setja meg inn i skandalen om Cambridge Analytica og det moglege rigga presidentvalet i USA. No kan du lett og greitt og med stort ubehag sjå dokumentaren om mannen bak analysefirmaet som hjelpte Trump å koma til makta, Robert Mercer. Eg skulle gjerne avfeia det som konspirasjonsteori, men lite tydar diverre på at dette kan bortforklarast. Cambridge Analytica – en trussel mot demokratiet? føyer seg inn i ei rekke andre dokumentarar om at det eg likar og deler, ikkje går i noka gløymefacebook.

B.A.

Tre på topp

Filmskaparar frå landet pilegrimsferda gjekk til i påska: Chile.

1) Patrizio Guzmán. La batalla de Chile er ein av dei største dokumentarfilmane i verdshistoria. Heldigvis fekk Guzmán smugla ut filmrullane etter kuppet i 1973. Dei siste åra har han halde fram med å lage estetisk elegante og historisk tankevekkande filmar.

2) Pablo Larraín. Frekke, friske, stilistisk strålande Larraín står bak godbitar som Neruda, El Club og Stem nei. Han fekk òg Oscar som produsent på En fantastisk kvinne.

3) Alejandro Jodorowsky. Galningen bak klassiske kultfilmar som El Topo har levert ville sjølvbiografiske overflodshorn dei siste åra.

H.T.