Filmfjes

Vi kunne hatt opp til fleire bra fjes denne gongen, då 14 heldige filmfolk har fått midlar frå Viken filmsenter (her representert ved fjeset til Marte Vold, som vart framheva i Dag og tid etter årets TIFF). Det særs gledelege, og som filmbransjebladet Rushprint fyrst melder, er at Viken satsar på kvinnelege regissørar. Heile ti av stipendmottakarane er kvinner, noko som forhåpentlegvis kan føra til ein betre kjønnsbalanse, særleg på spelefilmfronten. Og om nokon vil ta diskusjonen: Ja, kjønn har noko å seia for film.

B.A.

Sjå på nett no:

(NRK) Har du som eg tenkt at Datoen, det må vera skikkeleg sidrumpa gæmlisunderhaldning? Då har du som eg teke grundig feil. Mindre fordomsfulle vener insisterte på å sjå nyaste episoden her for eit par veker sidan, og sidan har eg brukt ledige stunder på å sjå meg opp på dei to førre sesongane. For eit førebiletleg TV-handverk! Det å få fram korleis alle sit med ei historie verd å fortelja, uansett kjendisstatus eller mennesket i gata – det er rett og slett historieforteljing på høgaste nivå.

B.A.

Tre på topp

Australske filmar, sidan Sweet Country av Warwick Thornton kjem på kino i helga:

1) Ti kanoer (Rolf de Heer og Peter Djigirr 2006) Først for 12 år sidan kom ein film der urfolk aleine fekk fylle lerret og lydspor i Australia. Strukturen frå munnlege forteljetradisjonar skapar flotte og fengjande rammer.

2) Picnic ved Hanging Rock (Peter Weir 1975) Denne filmklubbfavoritten er full av sakte film og svevande stemning. Mystikk og panfløyter pregar historia om jenter på kostskule på skummel tur.

3) Mad Max (George Miller 1979) Mel Gibson har litt av kvart på samvitet, men rocka verda som Max Rockatansky.

H.T.