ANIMASJON/
BARNEFILM

Regi: Patrick Imbert og Benjamin Renner

Den store stygge reven

(Orig.tittel: Le grand méchant renard et autres contes...)
Med norske stemmer

Dyr frå ein fransk gard rotar rundt bak sceneteppet før framsyninga «Ein baby å levere» kjem i gang. Historia handlar om ein grei gris som med sine vettlause kameratar kaninen og anda skal få ein baby trygt fram til familien når storken skulkar. Ein halv time inn i filmen er det sceneskifte, og soga frå filmtittelen tek til: ei historie om ein rev som mislukkast med å vere stor og stygg. Så rundar dyra av med ei juleforteljing.

Slapp slapstick

Dei tre historiene er greie små fablar med noko på hjarta, og enkelte av figurane er fine, men dei lir av mas. Vi får ei lang rekkje slappe variantar av fysiske spelopparar som halvhjerta hintar til amerikanske klassikarar som Looney Tunes og julefilmar frå Disney. Teikningane vantar magien frå Oscar-nominerte Ernest & Celestine frå same gjeng. Enkle og gamalmodige strekar slår normalt an hjå meg, men finessen er ikkje den same her. Humoren er stort sett fjollete. No og då skjer det noko snedig, men det er unnataket snarare enn regelen.

Skjemta kjem tett. Kjeklinga er frenetisk. Replikkane er ofte repeterande. Dei norske stemmene er generiske og stundom irriterande. Altfor mange ledd kjennest kjapt leverte for den komplekse verda det er å lage teiknefilm. Dette prosjektet var først tenkt for fjernsyn, og truleg hadde det passa betre i eit format med valfri neste episode enn på kino. Kanskje forventa eg for mykje av desse representantane for stolt fransk animasjonstradisjon. Den store stygge reven skuffar.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid