Franske bygge klossar
Ein ny kaklande komedie teiknar eit blast bilete av Frankrike.
Kunden krev at servitørane må gå i livré frå 1600-talet når dei serverer i bryllaupet.
Foto: Thibault Grabherr / Another World Entertaintment Norway
Komedie
Regi: Olivier Nakache og Eric Toledano
C’est la vie! (Orig.tittel: Le Sens de la fête)
Med: Jean-Pierre Bacri, Eye Haidara, Vincent Macaigne
Max (Bacri) driv eit selskap som arrangerer bryllaup i Paris. Med Adèle (Haidara) i front for troppane skal han stelle i stand bryllaupsfest for 200 fintfolk i eit slott utanfor byen. Kunden krev servitørar i lakeikostyme frå 1600-talet. Forviklingar følger.
Kakofoni
Den usmakelege brudgomen vil ha alt sobert, stilig og elegant, i skarp kontrast til filmen. Vitsane er vasne. Slitne sketsjar om stavekontroll på smarttelefonar og ein lat lærar som lirar av seg lingvistisk flisespikkeri og uro over framtida for sirkumfleks-aksenten, speglar nye tider på traust vis. Mor har samla slagerar på ein kassett. Ein kassett! Filmmeldarar i papiraviser anno 2018 ler ikkje av slikt. Den eldre garde ber om chansons av Patachou og Leo Ferrè, medan vokalvikaren James syng Eros Ramazzotti.
Praten går i eitt sett, mana fram av trommekvervlar i høgt tempo. Maset gjer publikum andpustne. Det slit meg ut. Ein skal liksom le av den uendeleg lange talen til brudgomen, men det slår meg at same problem plagar filmen. Festen er krydra med romansar som ligg mellom å vere likesæle og irriterande.
Frankofoni
I publikumssuksessen De urørlige stolte regissørduoen Olivier Nakache og Eric Toledano med hell på sjarmen til Omar Sy. I C’est la vie! har Eye Haidara ei herleg kraft, og fleire andre av dei tallause figurane er solide skodespelarar, men dei druknar, nett som temaet. Hardt svart arbeid, late dustar og arrogant aristokrati er på menyen. Vi ser kva som skjer på bakrommet når den franske overklassen festar. Historia verkar meint å samle landet gjennom minste felles multiplum. Moralen er at alle bitar bidreg, tilpassar seg og kjem unna med æra.
Fint nok, men komedien er klossete. Eg lo null gonger. Einaste komiske element er at distributørane freistar å forfranske den franske tittelen, så ingen skal misse kor erkefransk filmen skal vere. Som Borges skreiv, treng ein ikkje kamelar i Koranen for å gi kulturell autentisitet. Her har du Eiffeltårnet i første scene. Stereotypar står i kø. Viss du ikkje likte Familiekaos, vil du hata C’est la vie!. Skal du sjå ein fransk komedie på kino denne veka, bør du velja filmen til Claire Denis, Let the Sunshine in.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Komedie
Regi: Olivier Nakache og Eric Toledano
C’est la vie! (Orig.tittel: Le Sens de la fête)
Med: Jean-Pierre Bacri, Eye Haidara, Vincent Macaigne
Max (Bacri) driv eit selskap som arrangerer bryllaup i Paris. Med Adèle (Haidara) i front for troppane skal han stelle i stand bryllaupsfest for 200 fintfolk i eit slott utanfor byen. Kunden krev servitørar i lakeikostyme frå 1600-talet. Forviklingar følger.
Kakofoni
Den usmakelege brudgomen vil ha alt sobert, stilig og elegant, i skarp kontrast til filmen. Vitsane er vasne. Slitne sketsjar om stavekontroll på smarttelefonar og ein lat lærar som lirar av seg lingvistisk flisespikkeri og uro over framtida for sirkumfleks-aksenten, speglar nye tider på traust vis. Mor har samla slagerar på ein kassett. Ein kassett! Filmmeldarar i papiraviser anno 2018 ler ikkje av slikt. Den eldre garde ber om chansons av Patachou og Leo Ferrè, medan vokalvikaren James syng Eros Ramazzotti.
Praten går i eitt sett, mana fram av trommekvervlar i høgt tempo. Maset gjer publikum andpustne. Det slit meg ut. Ein skal liksom le av den uendeleg lange talen til brudgomen, men det slår meg at same problem plagar filmen. Festen er krydra med romansar som ligg mellom å vere likesæle og irriterande.
Frankofoni
I publikumssuksessen De urørlige stolte regissørduoen Olivier Nakache og Eric Toledano med hell på sjarmen til Omar Sy. I C’est la vie! har Eye Haidara ei herleg kraft, og fleire andre av dei tallause figurane er solide skodespelarar, men dei druknar, nett som temaet. Hardt svart arbeid, late dustar og arrogant aristokrati er på menyen. Vi ser kva som skjer på bakrommet når den franske overklassen festar. Historia verkar meint å samle landet gjennom minste felles multiplum. Moralen er at alle bitar bidreg, tilpassar seg og kjem unna med æra.
Fint nok, men komedien er klossete. Eg lo null gonger. Einaste komiske element er at distributørane freistar å forfranske den franske tittelen, så ingen skal misse kor erkefransk filmen skal vere. Som Borges skreiv, treng ein ikkje kamelar i Koranen for å gi kulturell autentisitet. Her har du Eiffeltårnet i første scene. Stereotypar står i kø. Viss du ikkje likte Familiekaos, vil du hata C’est la vie!. Skal du sjå ein fransk komedie på kino denne veka, bør du velja filmen til Claire Denis, Let the Sunshine in.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Viss du ikkje likte Familiekaos, vil du hata C’est la vie!.
Fleire artiklar
Dyrlegen kjem
Joachim Cooder er kjend som perkusjonist frå fleire utgivingar saman med opphavet, Ry Cooder.
Foto: Amanda Charchian
Motellet til drøymaren
Joachim Cooder opnar dørene til sju musikalske rom.
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
Papiravisa