Kva kjem etter poesien?
Den engelske kanal 2018 er ein mangfaldig og tankevekkande poesiantologi.
Jørn H. Sværen har redigert fleire utgåver av poesiantologien.
Foto: Vidar M.S. Husby
Poesi
Jørn H. Sværen (red.):
Den engelske kanal 2018
Kolon forlag
Den franske poeten Jean-Marie Glezie meiner at det ikkje lenger er mogleg å identifisere poesien ut frå formelle trekk, og at poesi meir er å sjå som ein strategi. Det finst altså prinsipielt ingen trekk som skil poesi frå andre sjangrar, sjølv om både kritikken og dei litterære institusjonane held fram med å handsame utgjevingane som om dei var poesi. Legg ein tankane til Glezie til grunn, er omgrepet om ny poesi problematisk. Glezie snakkar heller om postpoesi.
Brot
Jean-Marie Glezie er éin av dei tolv poetane som er representert i samtidspoesiantologien Den engelske kanal som i år kjem ut for sjette gong. Her finst norske og nordiske poetar, og nokre omsette frå fransk og engelsk. At antologien opnar med ei gamal omsetjing av Stéphane Mallarmé (1842–1898), er kanskje eit uttrykk for at ropet etter det nye er avleggs. Eller så ønskjer ein å leie merksemda mot den etterpoetiske tilstanden: Mallarmé braut med gjeldande syntaks og skreiv tekstar utan meining, og med han nådde ein grensa for kva diktinga kunne gjere.
Kva skulle ein gjere då? I staden må ein søkje inn i ei rad skrivepraksisar som eksperimenterer, og som opnar seg mot andre uttrykksformer. Somme av desse ulikarta skrivemåtane vert demonstrerte i Den engelske kanal 2018. Danske Andreas Vermehren Holm blandar bilete og skrift. Holm målar over boksider i gamle bøker, og ved å late ord stå att oppstår nye kombinasjonar av bilete og tekst.
Tankevekkande
Når Jenny Tundal, som skriv dikt som legg seg tett mot brevet, i siste line konkluderer med at «Brev verkar inte fungera», er det som om setninga underminerer tekstane hennar. Samstundes kastar dei lesaren mot verda utanfor teksten. Brevet føreset ein viss type samfunn. Likevel er det ikkje slik at Tunedals tekst er avhengig av at brevet fungerer.
Cecilie Løveid har skrive prosalyriske tekstar på dansk om den seinromantiske legediktaren Emil Aarestrup (1800–1856), kjend for erotiske dikt. Løveids tekstar er overdådige og burleske, samstundes som dei reflekterer over ulike fotografiske framstillingsformer.
Det som er tiltalande med Den engelske kanal 2018, er at dikta ikkje er omgjevne av introduksjonar, men talar for seg sjølv. Bidraga kan vere utfordrande og provoserande, men også tankevekkande og beint fram vene å lese.
Sindre Ekrheim
Sindre Ekrheim er lyrikar og fast bokmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Poesi
Jørn H. Sværen (red.):
Den engelske kanal 2018
Kolon forlag
Den franske poeten Jean-Marie Glezie meiner at det ikkje lenger er mogleg å identifisere poesien ut frå formelle trekk, og at poesi meir er å sjå som ein strategi. Det finst altså prinsipielt ingen trekk som skil poesi frå andre sjangrar, sjølv om både kritikken og dei litterære institusjonane held fram med å handsame utgjevingane som om dei var poesi. Legg ein tankane til Glezie til grunn, er omgrepet om ny poesi problematisk. Glezie snakkar heller om postpoesi.
Brot
Jean-Marie Glezie er éin av dei tolv poetane som er representert i samtidspoesiantologien Den engelske kanal som i år kjem ut for sjette gong. Her finst norske og nordiske poetar, og nokre omsette frå fransk og engelsk. At antologien opnar med ei gamal omsetjing av Stéphane Mallarmé (1842–1898), er kanskje eit uttrykk for at ropet etter det nye er avleggs. Eller så ønskjer ein å leie merksemda mot den etterpoetiske tilstanden: Mallarmé braut med gjeldande syntaks og skreiv tekstar utan meining, og med han nådde ein grensa for kva diktinga kunne gjere.
Kva skulle ein gjere då? I staden må ein søkje inn i ei rad skrivepraksisar som eksperimenterer, og som opnar seg mot andre uttrykksformer. Somme av desse ulikarta skrivemåtane vert demonstrerte i Den engelske kanal 2018. Danske Andreas Vermehren Holm blandar bilete og skrift. Holm målar over boksider i gamle bøker, og ved å late ord stå att oppstår nye kombinasjonar av bilete og tekst.
Tankevekkande
Når Jenny Tundal, som skriv dikt som legg seg tett mot brevet, i siste line konkluderer med at «Brev verkar inte fungera», er det som om setninga underminerer tekstane hennar. Samstundes kastar dei lesaren mot verda utanfor teksten. Brevet føreset ein viss type samfunn. Likevel er det ikkje slik at Tunedals tekst er avhengig av at brevet fungerer.
Cecilie Løveid har skrive prosalyriske tekstar på dansk om den seinromantiske legediktaren Emil Aarestrup (1800–1856), kjend for erotiske dikt. Løveids tekstar er overdådige og burleske, samstundes som dei reflekterer over ulike fotografiske framstillingsformer.
Det som er tiltalande med Den engelske kanal 2018, er at dikta ikkje er omgjevne av introduksjonar, men talar for seg sjølv. Bidraga kan vere utfordrande og provoserande, men også tankevekkande og beint fram vene å lese.
Sindre Ekrheim
Sindre Ekrheim er lyrikar og fast bokmeldar i Dag og Tid.
Det som er tiltalande med Den engelske kanal 2018, er at dikta talar for seg sjølv.
Fleire artiklar
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
150-årsjubilant: den austerrikske komponisten Arnold Schönberg (1874–1951).
Fredshymne
Kammerchor Stuttgart tolkar Schönbergs «illusjon for blandakor» truverdig.
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.