Aasmund Brynildsen: Det nye hjerte. Essays. Av og til kjem det ut gode bøker her i landet òg. Helst skjønlitteratur. Essays og filosofi er sjeldsynt vare her. Her er ei bok, ei uvanleg bok.

Forfattaren prøver skapa ein syntese, eit grunnlag for nyorientering i liv og kunst. Ikkje med å setja fram eit nytt subjektivt livssyn, men ved å halda fast noko av det som han meiner er det berande og avgjerande for mennesket, den åndelege arv me har.

Mange er åndsfrendane til Brynildsen; Alf Larsen, Hohlenberg, Alf Ahlin, Werfel, ja, rekkja er lang.

Brynildsen si bok er som torevêr, ho er myrk og trugande, her er kvasse lyn, men ho reinskar lufti.

Skal eg samanlikna henne med noka norsk bok, lyt det vera med Den kongelige kunst av Alf Larsen.

Me har enno dei som held elden brennande. Brynildsen lyfter vår åndelege arv. Han har lese mykje, men det har mange. Men det er fåe som tenkjer yver det dei les, det er det som er saki.

Denne boki er ein straumvendar, ho burde verta det! Tenk på eit lite stykke som «Verdens forberedelse». Der er sprengstoff, der! Upprør! Tenk på kva destruksjonskrefter som er i arbeid! Her er eit ålvorleg ord til dei som dømer um litteratur.

Og forfattaren har eit ord til kyrkja, eit ålvorleg ord. Les «Kirken – et tankekors». Etter ei lang soge um ånd og – form.

Denne mannen er ein som har gjenge til kjeldone. Du kan segja han er som ein gartnar: Han tumar seg nedetter og finn den friske veden, der det kan vera von um nye skot, og skjer nådelaust turkande greiner og kvister burt. På kulturtreet.

Det er heile treet si velferd og trivnad Brynildsen tenkjer på, treet med sterke røter attende i Jødeland og Grekenland.