Olav H. Hauge-dagbøkene

3. august 1959

Kafkas Tagebu↔cher er drjug lesnad, men forvitneleg, ser eg. Endå drjugare er samla verki til Nietzsche, som eg no har fenge. Fyrr har eg berre ått Thus Spoke Zarathustra i engelsk umsetjing, – den fekk eg tak i hjå Edmund morbror då eg var 18 år, – og dikti hans.

Eg er no for gamal til å gå laus på ein slik forfattar, men det er gildt å ha verki hans, so ein kan slå upp og lesa når ein ser dei viser til han, og det gjer dei ofte, ser eg.

Forresten er eg ikkje so sikker på det, eg kjem venteleg til å lesa i dei, for eg ser det er forvitneleg og herleg lesnad. Eg kan ikkje skyna at nokon kan få tid til å skriva so mykje um so vanskelege og tunge ting! Skral helse hadde han òg.

Det lyt vera vilje attum! Og hard sjølvtukt! Sikkert leve-reglar etter buddhistisk klosteruppskrift, vanleg borgarlevevis kan ikkje slike menn ha. Arbeid! Tidleg og seint!

Ei ulukke, eller ein vanlagnad, kan utan tvil gjeva oss verdfulle røynslor mange gonger, men er det ikkje litt djervt å vilja gjera ulukke og vanheppor til det einaste rette liv? Me nektar å gå attende til lukka, til kvardagen, endå dei kan stå opna for oss, og lever vidare i ulukka um det ikkje er noko grunn til det.

Ein lyt læra å tenkja, på same måten som ein lyt læra å dansa, segjer Nietzsche. No lærer dei ikkje ungdomen å tenkja lenger ved skulane, segjer han. Alltid den gamle klaga, i min ungdom var det andre greider! Endå Nietzsche har sume vanlege menneskelege drag!

I dag har eg ikkje snakka med eit menneske. Eg har flytt på vasslangane, stelt meg mat, sola meg – og lese litt. Eg har alltid havt det med å ha hug til å halda meg med filosofane, ulærd som eg er. Rett nok held eg meg i fyregarden, i von um å plukka upp litt visdom. Det er so si sak å skyna språket til desse karane, men eg lærer då litt etter kvart, sjølv um det vert baklengs.

Få ordi til å dansa, ja, det var det Nietzsche kunde.