Olav H. Hauge-dagbøkene: 12. oktober 1966
«Heile den vika har eg halde på med Hellemyrsfolket. Og brennande spanande er heile verket. Slike typar!»
Teikning: May Linn Clement
Amalie Skram: Afkom. Heile den vika har eg halde på med Hellemyrsfolket. Og brennande spanande er heile verket. Slike typar! Fie til dømes! Den Siverten er ein kjeltring. Men der er mykje godt i han òg! Slik er det med alle folki til Amalie Skram. Der er noko rørande hjartegodt på botnen i dei. Petra er kanskje ei av dei nifsaste ho har. Denne boki har eg lese fyrr ein gong. Eit slikt verk skjek ein upp, det er skræmeleg.
Russisk, segjer visst Alf Larsen um Amalie Skram. Sivert er i mykje ein perlegut. Det er verre med Petra, kona hans. Jau, det er lenge sidan dette verket kom. Men endå er det like friskt.
Den nådelause sanningsviljen til forfattarinna har halde burte alt søtlæte, endå det òg kjem fram her og der, dei primære kjenslor og instinkt brenn attum ordi, desse menneski lever.
Storverket i serien er Sjur Gabriel, den fyrste boki. Dinæst Afkom, tenkjer eg. Menneske bunde av arv og miljø, det er dei, desse menneski.
Einar Økland: Mandragora. Ja, dette er eit kjempestig framyver frå debutboki. No har han eit dikt til meg, det er so, og det er godt, men eg vilde segja det same likevel: Eit herleg arbeid, ei sterk og djup diktsamling.
Dette er verkeleg modernistisk poesi på det beste. Han er lært av tyske ekspresjonistar, serleg av Trakl. Ein stor ny lyrikar har me fenge. Eg har til gode å lesa Obrestad òg. Økland held på teikni; det gjev dikti hans ein ladd styrke, her fylgjer han dei unge i tysk, engelsk og amerikansk lyrikk.
Mine eigne dikt. Alt er ikkje verdipapir av det eg har rota fram. Alt er slett ikkje dikt, eg har berre bruka verseformi til å segja eitkvart. Det må òg vera lovleg? Eg meiner det.
Denne Profil-gruppa har brugga på noko av kvart, skynar eg. Dikti til Økland er ikkje sundagsjournalisme, som mykje av den norske diktingi er. Han gjeng ikkje rundt emni og skildrar dei, han trengjer inn i dei og skaper dei um kunstnarleg, gjev dei biletkraft og liv.
Eg likar dikt som gjeng mot stormen, føtar seg mot straumen –
Legg merke til desse bod:
Gjev att essensen,
ikkje tings aksidens
Krav til ein diktar.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Amalie Skram: Afkom. Heile den vika har eg halde på med Hellemyrsfolket. Og brennande spanande er heile verket. Slike typar! Fie til dømes! Den Siverten er ein kjeltring. Men der er mykje godt i han òg! Slik er det med alle folki til Amalie Skram. Der er noko rørande hjartegodt på botnen i dei. Petra er kanskje ei av dei nifsaste ho har. Denne boki har eg lese fyrr ein gong. Eit slikt verk skjek ein upp, det er skræmeleg.
Russisk, segjer visst Alf Larsen um Amalie Skram. Sivert er i mykje ein perlegut. Det er verre med Petra, kona hans. Jau, det er lenge sidan dette verket kom. Men endå er det like friskt.
Den nådelause sanningsviljen til forfattarinna har halde burte alt søtlæte, endå det òg kjem fram her og der, dei primære kjenslor og instinkt brenn attum ordi, desse menneski lever.
Storverket i serien er Sjur Gabriel, den fyrste boki. Dinæst Afkom, tenkjer eg. Menneske bunde av arv og miljø, det er dei, desse menneski.
Einar Økland: Mandragora. Ja, dette er eit kjempestig framyver frå debutboki. No har han eit dikt til meg, det er so, og det er godt, men eg vilde segja det same likevel: Eit herleg arbeid, ei sterk og djup diktsamling.
Dette er verkeleg modernistisk poesi på det beste. Han er lært av tyske ekspresjonistar, serleg av Trakl. Ein stor ny lyrikar har me fenge. Eg har til gode å lesa Obrestad òg. Økland held på teikni; det gjev dikti hans ein ladd styrke, her fylgjer han dei unge i tysk, engelsk og amerikansk lyrikk.
Mine eigne dikt. Alt er ikkje verdipapir av det eg har rota fram. Alt er slett ikkje dikt, eg har berre bruka verseformi til å segja eitkvart. Det må òg vera lovleg? Eg meiner det.
Denne Profil-gruppa har brugga på noko av kvart, skynar eg. Dikti til Økland er ikkje sundagsjournalisme, som mykje av den norske diktingi er. Han gjeng ikkje rundt emni og skildrar dei, han trengjer inn i dei og skaper dei um kunstnarleg, gjev dei biletkraft og liv.
Eg likar dikt som gjeng mot stormen, føtar seg mot straumen –
Legg merke til desse bod:
Gjev att essensen,
ikkje tings aksidens
Krav til ein diktar.
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.