1. Omtala folk som «talent»: Det er berre lokalavisjournalistar og skrytete besteforeldre som får seg til å slå fast at den fjorten år gamle trommeslagaren utan rytmesans er ein ny Mozart. Anten det er snakk om haltande skulerevyar, pinlege fotballkampar eller dekning av den 67 år gamle kunstnardebutantens fyrste utstilling av fruktfatbilete: Som lokalavisjournalist ser du talentet, og er ikkje redd for å skriva om det. 

2. Lata som du veit kven folk er: «Ja, du kjenner jo til Jørund Tjelta på Sørnes? Han som starta helsesportslaget i 1962?» Du seier ikkje noko, men nikkar bekreftande. At du trudde Jørund var eit jentenamn, treng GPS for å finna fram til Sørnes og lurar på kva i helsike eit helsesportslag driv med, held du tyst om. Folk trur lokalavisjournalisten veit det meste. Ingen grunn til å øydelegge den illusjonen.

3. Lata som du er travel: «Det står ein i resepsjonen som vil snakka med ein journalist.» Inga setning får meir fart på lokalavisjournalistar enn denne: Ned med Facebook-fana, opp med sakspapira frå kommunestyremøtet. Gjer det klinkande klart at du alt sit med makspuls fram mot deadline. Ty til ein fiktiv telefonsamtale om du må. For alle veit at den som står der ute, er ingen «Deep Throat». 

Linn Iren Nilsen Oppedal